Het slot

Langzaam heb ik jullie de laatste weken meegenomen op het pad van mijn besluitvorming. Deze week heb ik het besluit eindelijk genomen: ik ga terug naar huis! Mijn opdracht was om de nieuwe medisch directeur te coachen op het terrein van management. Kevin is chirurg en geen manager. Dat bleek nogal een grote uitdaging, maar het was ook leuk. Hij wilde wel, maar moest bij het begin beginnen, zoals het aanleggen van een agenda, ordenen van papieren en afspraken nakomen. We hadden soms zware gesprekken, maar we hebben samen ook veel lol gehad. We begrepen elkaars humor. Maar toen kwam de crisis: hij ging weg en wilde alleen terugkomen als aan zijn eisen werd voldaan. Deze week heeft het bestuur besloten om dat niet te doen en dus komt hij niet meer terug.
Toen ik hier begin oktober aankwam was Kevin er nog niet, dat duurde anderhalve maand. Twee maanden hebben we samengewerkt, tot half januari. En nu is hij alweer drie weken weg. Meer dan de helft van mijn tijd heb ik mijn eigenlijke opdracht dus niet kunnen uitoefenen. En nu is het genoeg!
Er is ook ander werk, waar ik veel plezier in heb. Het belangrijkste is het coachen van “mijn” afdelingshoofden naar meer zelfstandigheid en initiatief. Niet klagen over wat er allemaal niet is, maar opkomen voor je afdeling binnen de mogelijkheden die je wel hebt. Niet wachten tot iemand je een opdracht geeft, want dat gebeurt maar zelden, maar eigen initiatief nemen. Sommigen van die hoofden kregen daar ook echt lol in, maar moeten door veel (bureaucratische) weerstand heen. En daar vonden ze mij wel handig voor. Terecht. Het resulteerde in tranen bij een enkeling toen ik ze vertelde dat ik wegga. “Kevin weg, jij weg, nu gebeurt er helemaal niets meer”. Ik vind dat wel wat erg somber, maar het zal allemaal wel weer langzamer gaan.
Moet ik dan voor hen niet blijven? Ik heb daar natuurlijk hard over nagedacht. Maar aan dat werk ben ik niet meer dan een paar uur per week kwijt. De essentie is dat niet ik met de plannen kom, maar de hoofden zelf. En dus moet ik er geen grote hoeveelheden tijd in willen stoppen. Daarvoor moet ik dus niet blijven.
De omstandigheden in Tari zijn ook niet heel stimulerend. Het ergste geweld van de stammenoorlog is voorbij. Het barst hier van de politie en de soldaten om dat af te dwingen. Maar het huiselijk geweld gaat door. De oogst van deze week bestond o.a. uit twee verkrachte meisjes, een van 5 en een van 12, bij wie de schade operatief moest worden hersteld. Het is barbaars! Dit land heeft nog een lange weg te gaan. Sommige delen zijn beter dan de hooglanden waarin Tari ligt. Men zegt dat dit de moeilijkste provincie is.

En zo heb ik naar mijn besluit toegewerkt. Ik vind dat ik hier onvoldoende nuttig meer kan zijn. Ik ga maandag naar Madang, waar het kantoor van VSO zit, om de zaken af te ronden. Woensdag naar Port Moresby en donderdag begint de lange reis, die vrijdagochtend op Schiphol eindigt. In Amsterdam wachten de woonboot waaraan nog veel te doen is, de verkiezingen waarbij ik waarschijnlijk weer een stembureau ga leiden, vluchtelingenwerk op Schiphol en jullie, lieve lezers, die ik allemaal weer graag wil ontmoeten.