Vrede

Het geweld waarover ik vorige week schreef is flink geluwd, althans voor zover we dat hier merken. Ons vliegveld is na 10 dagen eindelijk weer open. Er zijn nu pogingen gaande om tot vrede te komen. Het meest zichtbare daarvan was een grote bijeenkomst op het dorpsplein. Een serie politici uit de hoofdstad kwam ons bezoeken. In, zoals onze chauffeur Temo zei, “een vliegtuig vol corrupte mensen”. De minister van financiën speelde de hoofdrol. Hij is degenen die dat rare ziekenhuis heeft gebouwd dat nu leeg staat mooi te zijn en waarover ik eerder schreef. Het ziekenhuismanagement, met mij erbij, werd weer op het podium gehesen, maar nu kom ik gelukkig achteraan zitten, naast Kevin de medische directeur. Hij fluisterde nog dat hij hoopte dat er niet met stenen zou worden gegooid. Zoals alles hier begon ook dit met een gebed. Op de eerste foto zie je dan ook alle boze mensen met hun ogen dicht. Dan een preek van een schreeuwende dominee die van geen ophouden wist en die rondsprong op het toneel. Geen idee waarover het ging, alles was in Huli, de lokale taal. En daarna de minister. Een eindeloze speech, blijkbaar met grapjes erin want er werd af en toe gelachen. Hij vertelde dat er heel veel extra politie gekomen is uit andere provincies. Het leger is onderweg om hen te ondersteunen. Iedereen krijgt twee maanden de tijd om geweren in te leveren. Als dat onvoldoende gebeurt en als het geweld niet verdwijnt, dan wordt daarna de noodtoestand afgekondigd die de politie extra macht zal geven.
Er kwamen veel rumoer en geschreeuw, maar geen stenen, uit het publiek. Het ging vooral over de opbrengst van de verkoop van de grond van het vliegveld, de kern van het huidige conflict. De overheid heeft de eigenaren wel betaald, maar het geld schijnt niet helemaal op de goede plek terecht te zijn gekomen. Tja, welke oorlog gaat niet over geld?
Ik heb de gelegenheid aangegrepen om vanaf het podium een serie foto’s van mooie mensen te maken. Daar hoort ook de boze man bij die een lang verhaal terughield in de richting van de minister. Zie op zijn tweede foto de gebalde vuisten! Hij is echt boos. Ik doe er deze keer zelfs een filmpje bij in de hoop dat ik het op het net krijg.

Zo komt er dus toch wat vrede, op tijd voor kerstmis. Gisteren hebben we twee uur lang kerstliedjes gezongen in het ziekenhuis. Eerst zongen we voor ons zelf en later hebben we een ronde gemaakt langs alle afdelingen. Vandaag, kerstmis, ben ik naar een katholieke kerk geweest, ook die is hier aanwezig. Een groot gebouw, 200 mensen, een grote kerststal en prachtige kerkgangers die ik voor jullie op de fot heb gezet. Vanavond diner met ongeveer 10 mensen en twee gebraden kippen (je koopt ze levend op de markt, de rest moet je zelf doen), gevuld met iets uit Schotland. Naar Brits gebruik gaan we om 4 uur aan tafel. Jennifer maakte de prachtige kerstboom en buiten bloeien de kerststerren uitbundig.

De komende tijd gaat u mijn verhalen missen, ik hoop dat dit voor u vol te houden is. Want donderdag komen Karen, Willemijn en haar Michiel hier aan. We gaan een mooie tocht maken eerst hier in het binnenland, later aan de kust. Rabaul is de plaats waar vorige week een zware aardbeving was. Ze hebben er daar enkele tientallen per jaar, maar deze was heftiger. Zo heftig dat mensen gingen overgeven van de duizeligheid door het schokken. De naburige vulkaan hield zich gelukkig in. Wij gaan erheen om te zien of er inderdaad geen schade aan de huizen is. En om te zien hoe de Japanners hier in de oorlog hebben huisgehouden. We gaan er ook duiken en snorkelen.
Rond half januari laat ik weer wat van me horen op deze website. Tot dan!
Zalig kerstmis en gelukkig 2017.