Vakantie
Blijf op de hoogte en volg Maarten
15 Januari 2017 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Karen, Willemijn en haar vriend Michiel kwamen naar Tari! Een enorme reis, maar nu weten zij ook een beetje hoe het er hier uitziet. Een dag hadden ze om het ziekenhuis te bekijken en om de geneugten van mijn huis te ervaren. Ambua lodge was de volgende bestemming, een hotel op een uurtje rijden van huis. Het ligt boven op een berg (2100 meter) en heeft een spectaculair uitzicht. Onderweg bezochten we de mumu, feestmaal, van het ziekenhuis. De foto toont een actieve Michiel met in zijn hand een bushknife, dat niet alleen geschikt is om varkens mee te slachten, maar ook om handen mee af te hakken.
Vanuit de lodge maakten we prachtige excursies om iets meer te zien van de lokale cultuur. Zo was er het dorp waar we door traditionele dansers werden opgewacht, in vol ornaat met echte pruiken. De gezichten beschilderd. Belangrijke gasten worden op deze manier ontvangen, waarbij de mannen op en neer springen.
Het vrouwendorp is een plek waar alleen vrouwen wonen. Het is gebruikelijk dat vrouwen en mannen apart wonen. De vaders met hun zonen en de moeders met hun dochters. De vrouwen bewerken het land en koken, de mannen zijn veelal werkeloos. De foto laat zien hoe een vrouw met haar hoofd haar kind draagt in de mand die op haar rug hangt. In dit geval een kind van ongeveer 1½ jaar oud, dat bloot in bananenbladeren gewikkeld wordt en dan in de mand verdwijnt. Op haar hoofd kan moeder dan ook nog zware lasten dragen.
De laatste bestemming was de pruikenschool. Hier zonderen mannen zich 18 maanden af om hun haar te laten groeien zodat ze er een eenvoudige pruik van kunnen maken. Een paar keer per dag drinken ze water uit bamboestokken en wassen ze hun haar met planten. Ze slapen met hun nek op een lat, zodat het haar vrij hangt. Het is allemaal heel streng; wie zich niet aan de regels houdt wordt weggestuurd. Als je een wat geavanceerder pruik wil, heb je een tweede periode van 18 maanden nodig. De echte pruiken, waarvan er twee op de foto staan, kosten drie perioden van 18 maanden. Ook Michiel mocht er even een op. Je kan je pruik ook verkopen en nog langer blijven voor weer nieuw haar.
Na weer een nacht in Tari zijn we naar Rabaul gevlogen, een stad waar de Duitsers aan het eind van de 19de eeuw zijn neergestreken. Zij bouwden een mooie stad, met zelfs een paardentram. In 1918 zijn ze verdreven door de Engelsen. De stad heeft bestaan totdat in 1994 de vulkaan uitbarstte en alles onder drie tot vier meter as legde. Uit angst voor nieuwe erupties heeft men op enige afstand een nieuwe stad gebouwd, Kokopo. Rabaul bestaat nog, maar in heel bescheiden vorm. Alles wat Duits was is weg. De vulkaan werkt nog altijd en staat voortdurend te stomen. Het zeewater aan de voet is heel heet. In de tweede wereldoorlog hebben de Japanners de stad bezet. Ze hebben hun gevangenen tunnels laten uithakken waarin ze bescherming vonden tegen bombardementen. Die tunnels kan je nu nog bezoeken. De zee ligt vol met wrakken van oorlogsschepen en -vliegtuigen, een enkel vliegtuig ligt op land.
De laatste vlucht bracht ons in Kavieng. Op een piepklein eilandje op 20 minuten varen hadden we een huis met twee kamers. Willemijn en Michiel hebben een flink aantal duiken gemaakt. Zij zagen grote vissen! Karen en ik snorkelden en zagen talloze veel kleinere vissen rondom ons eigen koraal.
En nu zijn zij weer in Amsterdam en ik in Tari. Het is heel onrustig in het ziekenhuis. Men is niet in staat om de salarissen uit te betalen aan de mensen die recent in dienst gekomen zijn. Zij hebben niets om van te leven en zijn dus heel ontevreden. Dit schijnt een jaarlijks terugkerend probleem te zijn: de boeken over 2016 zijn nog niet gesloten en dus kunnen die van 2017 nog niet open. En volgend jaar gaat het weer net zo. “This is January, Maarten.”
Vanuit de lodge maakten we prachtige excursies om iets meer te zien van de lokale cultuur. Zo was er het dorp waar we door traditionele dansers werden opgewacht, in vol ornaat met echte pruiken. De gezichten beschilderd. Belangrijke gasten worden op deze manier ontvangen, waarbij de mannen op en neer springen.
Het vrouwendorp is een plek waar alleen vrouwen wonen. Het is gebruikelijk dat vrouwen en mannen apart wonen. De vaders met hun zonen en de moeders met hun dochters. De vrouwen bewerken het land en koken, de mannen zijn veelal werkeloos. De foto laat zien hoe een vrouw met haar hoofd haar kind draagt in de mand die op haar rug hangt. In dit geval een kind van ongeveer 1½ jaar oud, dat bloot in bananenbladeren gewikkeld wordt en dan in de mand verdwijnt. Op haar hoofd kan moeder dan ook nog zware lasten dragen.
De laatste bestemming was de pruikenschool. Hier zonderen mannen zich 18 maanden af om hun haar te laten groeien zodat ze er een eenvoudige pruik van kunnen maken. Een paar keer per dag drinken ze water uit bamboestokken en wassen ze hun haar met planten. Ze slapen met hun nek op een lat, zodat het haar vrij hangt. Het is allemaal heel streng; wie zich niet aan de regels houdt wordt weggestuurd. Als je een wat geavanceerder pruik wil, heb je een tweede periode van 18 maanden nodig. De echte pruiken, waarvan er twee op de foto staan, kosten drie perioden van 18 maanden. Ook Michiel mocht er even een op. Je kan je pruik ook verkopen en nog langer blijven voor weer nieuw haar.
Na weer een nacht in Tari zijn we naar Rabaul gevlogen, een stad waar de Duitsers aan het eind van de 19de eeuw zijn neergestreken. Zij bouwden een mooie stad, met zelfs een paardentram. In 1918 zijn ze verdreven door de Engelsen. De stad heeft bestaan totdat in 1994 de vulkaan uitbarstte en alles onder drie tot vier meter as legde. Uit angst voor nieuwe erupties heeft men op enige afstand een nieuwe stad gebouwd, Kokopo. Rabaul bestaat nog, maar in heel bescheiden vorm. Alles wat Duits was is weg. De vulkaan werkt nog altijd en staat voortdurend te stomen. Het zeewater aan de voet is heel heet. In de tweede wereldoorlog hebben de Japanners de stad bezet. Ze hebben hun gevangenen tunnels laten uithakken waarin ze bescherming vonden tegen bombardementen. Die tunnels kan je nu nog bezoeken. De zee ligt vol met wrakken van oorlogsschepen en -vliegtuigen, een enkel vliegtuig ligt op land.
De laatste vlucht bracht ons in Kavieng. Op een piepklein eilandje op 20 minuten varen hadden we een huis met twee kamers. Willemijn en Michiel hebben een flink aantal duiken gemaakt. Zij zagen grote vissen! Karen en ik snorkelden en zagen talloze veel kleinere vissen rondom ons eigen koraal.
En nu zijn zij weer in Amsterdam en ik in Tari. Het is heel onrustig in het ziekenhuis. Men is niet in staat om de salarissen uit te betalen aan de mensen die recent in dienst gekomen zijn. Zij hebben niets om van te leven en zijn dus heel ontevreden. Dit schijnt een jaarlijks terugkerend probleem te zijn: de boeken over 2016 zijn nog niet gesloten en dus kunnen die van 2017 nog niet open. En volgend jaar gaat het weer net zo. “This is January, Maarten.”
-
15 Januari 2017 - 08:54
Anna:
Ik besef bij elke nieuw verslag van jou opnieuw hoe weinig wij toch weten van hoe het er in andere delen van de wereld toegaat. Ook vraag ik me zo vaak af hoe mensen in staat zijn onder zware, gevaarlijke, moeilijke omstandigheden in leven te blijven. Jouw verhalen blijven me verbazen, verbijsteren, intrigeren en boeien. Elke keer weer ben ik onder de indruk. Ik reageer niet elke vaak, maar ik ben blij dat je ons op de hoogte houdt, Maarten, dank daarvoor. -
15 Januari 2017 - 10:25
Effie:
Wat een andere wereld! Maar 18 maanden "naar de kapper gaan" lijkt me niet erg aantrekkelijk....
-
15 Januari 2017 - 16:50
Karel:
Maarten wat een land, heb je wel het gevoel dat je daar iets van de grond krijgt en dat blijft bestaan!
Wat een kleurrijke bevolking en pracht natuur. -
15 Januari 2017 - 17:56
Fieke:
Geweldig om dat allemaal mee te maken, klinkt als een bijzondere vakantie.
Mooie foto's!
En nu dus weer het "gewone" leven van werken...succes er ermee!
Fieke -
15 Januari 2017 - 23:13
Jeroen Kets:
Hey man, wat zijn jouw verhalen en het land waar je zit indrukwekkend. Wat een superfoto's, wat een SUPERpruiken! SlowWigging! Ik kijk vaak lang naar hun gezichten, hun uitdrukking onder de verf. Ik lees je berichten vaak voor aan Evert. Hij zou je berichten zeer graag in zijn mailbox ontvangen. Mijn moeder zou ze ook graag krijgen, ze was enorm benieuwd. Zou jij ze in de mailinglijst gefriemeld krijgen? Of wordt dan toch wel je hand er abgehackt?
Hun adressen zijn
evert88@xs4all.nl
m.van.hoeve@hetnet.nl
Alvast dank je wel! Veel groeten!
Jeroen
-
15 Januari 2017 - 23:49
Jeroen Kets:
P.S. Als ze bij jou gaan hakken: gewoon terughakken. Dat kan best, dat ken ik wel. -
16 Januari 2017 - 10:49
Chiel:
Heerlijk even relaxen met zijn vieren en je horizon in PNG verbreden. Het blijft uitdagend om met zo`n compleet andere cultuur geconfronteerd te worden, met zijn boeiende maar soms ook zeer bedreigende trekken. Hou je taai!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
