Bureaucratie
Blijf op de hoogte en volg Maarten
22 Januari 2017 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Wat zal ik eens schrijven deze week? Een probleem, want er gebeurt niet zo veel. Te weinig eigenlijk. O ja, er blijven gewonden komen met (zonder) afgehakte ledematen. Meestal vrouwen met liefhebbende echtgenoten. Maar daar ben ik hier niet voor. Ik ben hier om de nieuwe medisch directeur wat management bij te brengen. Maar nu is hij weg, een week geleden vertrokken. Het bestuur en hij zijn het nog altijd niet eens over zijn arbeidsvoorwaarden, hij heeft nog geen contract getekend. En nu is hij weg, een brief achterlatend waarin hij schrijft alleen terug te komen als aan zijn voorwaarden is voldaan. Tja.
Men kijkt nu naar mij, ik moest maar waarnemen als directeur. Maar daar voel ik helemaal niets voor. In elk geval niet voor ziekmeldingen, medische rapporten, handtekeningen onder bestelbonnetjes en wat er allemaal aan gedoe aan dat ambt kleeft. Ik ben wel bezig om de investeringswensen van “mijn” afdelingen gehonoreerd te krijgen. Als ik dat niet doe, dan moeten de laboranten een jaar langer wachten op hun bescherming tegen tuberculose, de mortuariumbediende op het aanleggen van water in de kamer waar de obducties gedaan worden en de tandtechnicus op zijn instrumenten, want die heeft nog helemaal niets.
Die tandenman is een verhaal apart. Begin november stond hij ineens in mijn kamer, samen met de personeelszakenman. “Hier is onze nieuwe tandtechnicus”. Ik wist van niets en werd volledig verrast door zijn komst. Dus daar ben ik ingedoken. Hij is een soort halve tandarts die van alles kan behandelen. Maar hij heeft dan wel een tandartsenstoel nodig. Welnu, die is er. Al vier jaar lang ingepakt in een heleboel dozen. Niemand die er al die tijd naar omgekeken heeft. Niemand die hem op kan zetten, het is een ingewikkeld ding met allerlei hydraulische onderdelen. Er blijkt in dit land één man te zijn die dat wél kan. Abbie werkt op het ministerie en komt gratis hierheen. Dat had voeten in de aarde, maar het ziet er nu sterk naar uit dat Abbie morgen arriveert. De afgelopen ruim twee maanden heeft onze tandenman dus niets kunnen doen. Als er geen onderdelen zijn verdwenen in die vier jaar hebben we dus een volwaardige stoel! Nu nog instrumenten. We hebben helemaal niets. De lijst is allang klaar, maar het bestuur moet zijn zegen nog geven over het budget 2017. Ze doen dat op 31 januari, hoop ik. Daarna moet het naar een interne commissie en dan gaan we kopen. Levertijd? Ik denk niet dat hij vóór eind maart aan het werk kan zijn.
Ik was natuurlijk gewaarschuwd dat zaken hier lang duren. Ik begin nu steeds meer te begrijpen van de mechanismen die voor die vertragingen zorgen. Zo gaat het ook met ons voorstel om de afdeling verloskunde en gynaecologie te renoveren. Hard nodig, omdat bevallen hier gebeurt op een onwaardige plek. De dokters en verpleegsters hebben een prachtplan opgesteld. Simpel en binnen de bestaande muren. Directeur Kevin en ik hebben het in het management team uitvoerig en herhaaldelijk besproken. Ik heb het deze week in de commissie gebracht die alles moet goedkeuren wat naar het bestuur gaat. En daar bleek dat we nog een andere commissie vergeten waren. Niemand die de nieuweling Kevin of de whiteman daarvoor gewaarschuwd heeft. Wij wisten van niets. En nu gaat het tenminste twee maanden duren totdat de volgende mogelijkheid zich voordoet.
Het zijn zo wat voorbeelden, waarvan ik er nog veel meer heb. Het land is jong en houdt zich vast aan regeltjes. De vraag “waarom” wordt niet gesteld. De meeste mensen met wie ik werk zijn aardig en vriendelijk. Maar heel weinigen zien in dat dingen ook anders zouden kunnen.
Maar de bloedbank gaat er komen! Ook dat voorstel gaat naar het bestuur, maar die wil dat zo graag dat ze het overslaan van commissies wel door de vingers zullen zien. Een groep enthousiaste mensen is aan het werk om alles voor te bereiden onder leiding van Kevin (van mij nu dus). In mei zou hij open moeten kunnen zijn.
Men kijkt nu naar mij, ik moest maar waarnemen als directeur. Maar daar voel ik helemaal niets voor. In elk geval niet voor ziekmeldingen, medische rapporten, handtekeningen onder bestelbonnetjes en wat er allemaal aan gedoe aan dat ambt kleeft. Ik ben wel bezig om de investeringswensen van “mijn” afdelingen gehonoreerd te krijgen. Als ik dat niet doe, dan moeten de laboranten een jaar langer wachten op hun bescherming tegen tuberculose, de mortuariumbediende op het aanleggen van water in de kamer waar de obducties gedaan worden en de tandtechnicus op zijn instrumenten, want die heeft nog helemaal niets.
Die tandenman is een verhaal apart. Begin november stond hij ineens in mijn kamer, samen met de personeelszakenman. “Hier is onze nieuwe tandtechnicus”. Ik wist van niets en werd volledig verrast door zijn komst. Dus daar ben ik ingedoken. Hij is een soort halve tandarts die van alles kan behandelen. Maar hij heeft dan wel een tandartsenstoel nodig. Welnu, die is er. Al vier jaar lang ingepakt in een heleboel dozen. Niemand die er al die tijd naar omgekeken heeft. Niemand die hem op kan zetten, het is een ingewikkeld ding met allerlei hydraulische onderdelen. Er blijkt in dit land één man te zijn die dat wél kan. Abbie werkt op het ministerie en komt gratis hierheen. Dat had voeten in de aarde, maar het ziet er nu sterk naar uit dat Abbie morgen arriveert. De afgelopen ruim twee maanden heeft onze tandenman dus niets kunnen doen. Als er geen onderdelen zijn verdwenen in die vier jaar hebben we dus een volwaardige stoel! Nu nog instrumenten. We hebben helemaal niets. De lijst is allang klaar, maar het bestuur moet zijn zegen nog geven over het budget 2017. Ze doen dat op 31 januari, hoop ik. Daarna moet het naar een interne commissie en dan gaan we kopen. Levertijd? Ik denk niet dat hij vóór eind maart aan het werk kan zijn.
Ik was natuurlijk gewaarschuwd dat zaken hier lang duren. Ik begin nu steeds meer te begrijpen van de mechanismen die voor die vertragingen zorgen. Zo gaat het ook met ons voorstel om de afdeling verloskunde en gynaecologie te renoveren. Hard nodig, omdat bevallen hier gebeurt op een onwaardige plek. De dokters en verpleegsters hebben een prachtplan opgesteld. Simpel en binnen de bestaande muren. Directeur Kevin en ik hebben het in het management team uitvoerig en herhaaldelijk besproken. Ik heb het deze week in de commissie gebracht die alles moet goedkeuren wat naar het bestuur gaat. En daar bleek dat we nog een andere commissie vergeten waren. Niemand die de nieuweling Kevin of de whiteman daarvoor gewaarschuwd heeft. Wij wisten van niets. En nu gaat het tenminste twee maanden duren totdat de volgende mogelijkheid zich voordoet.
Het zijn zo wat voorbeelden, waarvan ik er nog veel meer heb. Het land is jong en houdt zich vast aan regeltjes. De vraag “waarom” wordt niet gesteld. De meeste mensen met wie ik werk zijn aardig en vriendelijk. Maar heel weinigen zien in dat dingen ook anders zouden kunnen.
Maar de bloedbank gaat er komen! Ook dat voorstel gaat naar het bestuur, maar die wil dat zo graag dat ze het overslaan van commissies wel door de vingers zullen zien. Een groep enthousiaste mensen is aan het werk om alles voor te bereiden onder leiding van Kevin (van mij nu dus). In mei zou hij open moeten kunnen zijn.
-
22 Januari 2017 - 08:05
Maddy:
Dag Maarten (vanuit de verte),
Leuk, dat ook ik je verslagen krijg; misschien begrijp je, dat ik van e.e.a. me geen voorstelling kan maken .. Afgehakte handen bij vrouwen door 'liefhebbende' echtgenoten: dat is nog 'ns andere koek.. Word je van al die buraucratie niet beetje moedeloos? Helpen die "vuisten op tafel" daar helemaal niet? Maar ja: hier in Nederland kunnen ze er soms ook wat van; c'est la vie misschien .... In ieder geval doe jij daar geweldig werk! Wanneer kom je eigenlijk weer 'ns terug? Hier vriest 't zowaar; er is zelfs 'n marathon gereden! Honden moeten zo langs de rivier nu echt aan de lijn, want 't ijs is lang niet overal betrouwbaar .. Dag stoere neef; liefs, nichtje Maddy. -
22 Januari 2017 - 13:44
Karel:
Maarten geduld moet je daar wel hebben, maar jij bent een volhouder. Net gelezen over de aardbeving die bij jou of in de buurt heeft plaats gevonden. Alles oke met jou!!!!
De groetjes van je broertje -
22 Januari 2017 - 20:17
Effie:
Wat een gemiste kansen! Het lijkt me erg frustrerend dat je je ideeën niet kan uitvoeren.
Maar alle kleine beetjes helpen. Zet 'm op! -
25 Januari 2017 - 21:35
Jaap Paauwe:
Beste Maarten,
Na een druk najaar en vervolgens meteen door naar Rwanda voor een paar weken verblijf bij Marthe, heb ik de afgelopen weken de tijd genomen om eens even in je verslagen te duiken. Dat is allemaal nogal heftig en zeer indrukwekkend wat je daar meemaakt. Goed dat je daar bent om een aantal zaken op orde te krijgen, ook al valt dat niet mee temidden van de bureaucratie. Het moet heerlijk voor je zijn geweest om er even tussen uit te kunnen met Karin, Willemijn en Michiel.
Wij hebben zeer genoten van ons bezoek aan Marthe en haar vriend in Rwanda. Het is voor Marthe spannend: de ontwikkelingsprojecten zijn gefinancierd tot en met mei a.s. en ze is dus volop bezig met het uitbrengen van tenders bij donoren voor vervolgprojecten naast het managen van kantoor- en projectmedewerkers. Duimen maar en hopen dat het lukt. Hartelijke groet vanuit Woerden, ook van Yvonne en veel succes toegewenst met alle verbeterinitiatieven.
Jaap
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
