Van alles wat
Blijf op de hoogte en volg Maarten
29 Januari 2017 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
De bananenboom in onze tuin is druk bezig bananen voor ons te maken. Dat duurt een paar maanden en, zo heb ik inmiddels geleerd, hij kan dat maar één keer in zijn leven doen. Reden genoeg om het zorgvuldig te doen. Ik heb dat voor u proberen vast te leggen door dagelijkse foto’s. Een selectie daaruit staat in het bananenoverzicht.
Vorige week schreef ik iets over onze tandartsenstoel. Welnu, hij staat! Er is de hele week hard aan gewerkt maar nu hebben we dan ook de mooiste stoel in de verre omtrek. De enige in de provincie Hela. Abbie, de man die uit Port Moresby kwam om hem op te zetten, bleek een geweldige man. Kundig, hard werkend en accuraat. Ach hadden we er daar maar meer van. Hij is de kleine van de twee op de foto’s.
Ik doe er ook nog een foto bij van ons VSO team. V.l.n.r. Jennifer uit Schotland, anesthesiste, Nelson uit Oeganda, chirurg, Temo uit Tari, chauffeur, Robin uit Nederland, tropenarts, en ik. Volgens de planning gaat iedereen in maart weg, de eerste twee al op 10 maart. VSO gaat niet voor opvolging van chirurg en tropenarts zorgen. Oil Search denkt dat ze dat zelf beter kunnen. Misschien komt er weer een Britse anesthesiste en een OK verpleegkundige, maar dat is nog lang niet zeker. Over opvolging van mij hoor ik niemand meer.
Het gaat niet goed tussen VSO en Oil Search, die VSO betaalt. De nieuwe VSO directeur heeft zware gesprekken achter de rug. Een belangrijk verschil van mening is de betaling van de artsen. Alle drie zijn gerekruteerd door VSO, maar hebben een contract met het ziekenhuis. Althans dat zou zo moeten zijn, want twee van hen wachten al vele maanden op dat contract en de eerste betaling. Ik ben nog de enige vrijwilliger. VSO wil van deze situatie af. Vrijwilligerswerk is hun business en dat moet zo blijven. Ik ben het daar geheel mee eens, maar Oil Search niet. Ik ben blij dat ik bij die gesprekken niet betrokken ben. De verhoudingen binnen ons team zijn prima, daar ligt het gelukkig niet aan. Maar we maken ons wel allemaal zorgen over de situatie na ons vertrek. Zal er opvolging zijn voor de artsen? Het is buitengewoon moeilijk om artsen uit dit land naar Tari te krijgen. Niemand wil hier wonen: te veel geweld, geen behoorlijke scholen voor de kinderen en nog zo wat zaken. En dus moet men zoeken naar kortere contracten en naar buitenlanders.
“Mijn” directeur Kevin is nu twee weken weg. Het is zeer de vraag of hij nog terugkomt. Dinsdag vergadert het bestuur, ik neem aan dat er dan een besluit valt. Voor mij betekent het dat ik mijn houvast kwijt ben, de reden dat ik hier ben. Ja, ik werk met anderen uit de medische dienst, zoals de apotheker, de fysiotherapeut en nog een paar, maar dat is geen full time bezigheid. Ik probeer hen te motiveren om hun eigen ideeën naar voren te brengen en te verwezenlijken. Er gebeurt naar mijn smaak nog veel te veel top down. Men wacht tot de baas iets zegt, terwijl velen heel goed weten hoe het beter kan. En dan moeten ze duwen tegen de bureaucratie. Die bereikte overigens vrijdag een dieptepunt toen iemand mij meedeelde dat ik iets op het verkeerde papier heb afgedrukt, waardoor dringende investeringen worden opgehouden. Eerst moet de vorm goed en dan pas kunnen we over de inhoud praten.
Vanavond eten we Haggis, meegebracht uit Schotland. Wikipedia schrijft er dit over:
Haggis is een type vleesgerecht gemaakt van schapen-hart, long en lever, vermalen met dierlijk vet (reuzel), ui, havermout, peper, zout, kruiden en bouillon. Oorspronkelijk werden de ingrediënten in een schapenmaag gestopt voordat het geheel werd gekookt, maar tegenwoordig worden hiervoor meestal andere materialen gebruikt, net zoals bij het maken van worst.
Als ik dat overleef dan zal ik u volgende week weer berichten.
Vorige week schreef ik iets over onze tandartsenstoel. Welnu, hij staat! Er is de hele week hard aan gewerkt maar nu hebben we dan ook de mooiste stoel in de verre omtrek. De enige in de provincie Hela. Abbie, de man die uit Port Moresby kwam om hem op te zetten, bleek een geweldige man. Kundig, hard werkend en accuraat. Ach hadden we er daar maar meer van. Hij is de kleine van de twee op de foto’s.
Ik doe er ook nog een foto bij van ons VSO team. V.l.n.r. Jennifer uit Schotland, anesthesiste, Nelson uit Oeganda, chirurg, Temo uit Tari, chauffeur, Robin uit Nederland, tropenarts, en ik. Volgens de planning gaat iedereen in maart weg, de eerste twee al op 10 maart. VSO gaat niet voor opvolging van chirurg en tropenarts zorgen. Oil Search denkt dat ze dat zelf beter kunnen. Misschien komt er weer een Britse anesthesiste en een OK verpleegkundige, maar dat is nog lang niet zeker. Over opvolging van mij hoor ik niemand meer.
Het gaat niet goed tussen VSO en Oil Search, die VSO betaalt. De nieuwe VSO directeur heeft zware gesprekken achter de rug. Een belangrijk verschil van mening is de betaling van de artsen. Alle drie zijn gerekruteerd door VSO, maar hebben een contract met het ziekenhuis. Althans dat zou zo moeten zijn, want twee van hen wachten al vele maanden op dat contract en de eerste betaling. Ik ben nog de enige vrijwilliger. VSO wil van deze situatie af. Vrijwilligerswerk is hun business en dat moet zo blijven. Ik ben het daar geheel mee eens, maar Oil Search niet. Ik ben blij dat ik bij die gesprekken niet betrokken ben. De verhoudingen binnen ons team zijn prima, daar ligt het gelukkig niet aan. Maar we maken ons wel allemaal zorgen over de situatie na ons vertrek. Zal er opvolging zijn voor de artsen? Het is buitengewoon moeilijk om artsen uit dit land naar Tari te krijgen. Niemand wil hier wonen: te veel geweld, geen behoorlijke scholen voor de kinderen en nog zo wat zaken. En dus moet men zoeken naar kortere contracten en naar buitenlanders.
“Mijn” directeur Kevin is nu twee weken weg. Het is zeer de vraag of hij nog terugkomt. Dinsdag vergadert het bestuur, ik neem aan dat er dan een besluit valt. Voor mij betekent het dat ik mijn houvast kwijt ben, de reden dat ik hier ben. Ja, ik werk met anderen uit de medische dienst, zoals de apotheker, de fysiotherapeut en nog een paar, maar dat is geen full time bezigheid. Ik probeer hen te motiveren om hun eigen ideeën naar voren te brengen en te verwezenlijken. Er gebeurt naar mijn smaak nog veel te veel top down. Men wacht tot de baas iets zegt, terwijl velen heel goed weten hoe het beter kan. En dan moeten ze duwen tegen de bureaucratie. Die bereikte overigens vrijdag een dieptepunt toen iemand mij meedeelde dat ik iets op het verkeerde papier heb afgedrukt, waardoor dringende investeringen worden opgehouden. Eerst moet de vorm goed en dan pas kunnen we over de inhoud praten.
Vanavond eten we Haggis, meegebracht uit Schotland. Wikipedia schrijft er dit over:
Haggis is een type vleesgerecht gemaakt van schapen-hart, long en lever, vermalen met dierlijk vet (reuzel), ui, havermout, peper, zout, kruiden en bouillon. Oorspronkelijk werden de ingrediënten in een schapenmaag gestopt voordat het geheel werd gekookt, maar tegenwoordig worden hiervoor meestal andere materialen gebruikt, net zoals bij het maken van worst.
Als ik dat overleef dan zal ik u volgende week weer berichten.
-
29 Januari 2017 - 08:55
Anna:
Hoi Maarten, de frustratie spreekt uit je verslag en ik kan me daar alles bij voorstellen. Bureaucratie .. hoe vaak lopen wij mensen er niet tegenaan. Iets op verkeerd papier afdrukken en daarop aangesproken worden .. argh, hoe diep kun je zakken.
Jouw houvast weg, jouw positie niet meer duidelijk, en dat alles in combinatie met eerder genoemde bureaucratie .. het klinkt als vechten tegen de bierkaai.
Mooie bananenboomfoto, leuk om het proces te volgen. Over de haggis laat ik me niet uit, ik moet nog ontbijten. Hou je taai, groet oet Maarkel. -
29 Januari 2017 - 09:42
Effie:
Ze snappen het niet of willen het niet snappen. Is het geen optie tegelijk met de anderen af te zwaaien? Je kan je energie hier beter gebruiken op dit moment.
-
29 Januari 2017 - 16:05
Maddy Stoffels:
Heb je dat maaltje overleefd? Nou ja: in Frankrijk eten ze ook 'n délicatesse toch: "Tripes" = "Pens"; moi, j'adore! Zoen verre neef, Maddy. -
29 Januari 2017 - 23:27
Barbera:
Wat knap dat die tandartsstoel er 'zo snel' staat. Nu zal die vast veel gebruikt gaan worden. Ik hoop dat Kevin terugkomt en dat je voor je vertrekt nog het nodige aan hem kunt overdragen. Jammer dat je er maar een half jaar mag blijven trouwens. Laat je motivatie nog even in tact Maarten. Ik lees je verhalen met veel interesse.
-
30 Januari 2017 - 09:52
Karel:
Maarten jij die positief daar naar toe bent gegaan om het een en ander op poten te zetten en daar hard hebt gewerkt met meerdere mensen, je ziet weinig iets positief blijven bestaan. Jammer!!!!
De tandartsenstoel is prachtig geworden, maar is er ook genoeg materiaal voor de tandarts om er mee te kunnen werken?
Hier in Brabant wonen slagers die dat vlees ook verkopen, de schotten eten dat vlees dus hier ook en je zal het wel overleven en we lezen wel hoe je het vond, misschien wel met een genietende Maarten op; foto.
Sterkte en anders enkele reis Amsterdam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
