Terug op de Antillen

Schreef ik vorige keer nog over Mongolië, nu zit ik weer aan de andere kant van de wereld, 12 uur tijdsverschil. Samen met zoon Michiel, op weg naar New York voor een stage van een jaar in een fraai hotel, kwam ik eind oktober weer “thuis” op Saba.
Twee maanden afwezigheid bleek erg lang. Ik ben dus maar weer aan het organiseren gegaan. Als het goed is komt er nu commentaar op de bouwtekeningen die al sinds begin augustus in bezit zijn van de ziekenhuizen op Saba en Statia. Zonder dat commentaar kunnen we niet verder en dus wordt de bouw vertraagd.
Als het goed is gaan we straks het stuk grond kopen op Saba, waarover we al vele maanden mondelinge overeenstemming hebben, maar het kadaster was nog niet uitgenodigd om de definitieve meting te doen. Koop en bebouwing wachten daarop.
Als het goed is krijgen we binnenkort overeenstemming over een bouwval op Statia die nieuwbouw in de weg staat. Is het een monument of kunnen we het afbreken?
Op 1 januari zal Nederland de verantwoordelijkheid voor de gezondheidszorg op beide bovenwindse eilanden overnemen. Het zou wel erg praktisch zijn als dan op die eilanden een stichting is opgericht en als de ziekenhuizen zijn geprivatiseerd. Daarvoor moet een ingewikkelde procedure worden doorlopen en de tijd daarvoor wordt alsmaar korter. De betrokken gedeputeerden zijn het daarmee eens. Nu moeten we ook nog doen!
In de tussentijd is het vermoedelijk wel gelukt voor elk van de ziekenhuizen een directeur te vinden. De laatste details moeten daarvoor nu geregeld worden, maar als het doorgaat dan zijn er mensen die de leiding gaan voeren en die dicht op het proces kunnen zitten.

Op Bonaire is het erg ingewikkeld geworden. Door het overlopen van een van de eilandraadsleden (gemeenteraadsleden) naar de oppositie is het bestuurscollege gevallen en nu is er een nieuw college. Dat wil een referendum houden waarvoor voorlopig de vraag is opgesteld of de bevolking door wil gaan met de plannen om Bonaire een soort gemeente van Nederland te maken of dat er een “vrije associatie” moet komen. Wat dat is weet niemand, maar de heersende gedachte is dat dit betekent dat men wel het geld van Nederland wil, maar niet het erbij behorende toezicht. Staatssecretaris Bijleveld heeft per omgaande meegedeeld dat die tweede keuze het recht van vrije mensen is, maar dat Bonaire dan zelfstandig moet worden buiten het koninkrijk. Het referendum was gepland voor 15 januari maar is nu uitgesteld tot maart of verder. In de tussentijd is overleg tussen onze mensen van de ministeries en het eilandbestuur op een buitengewoon laag pitje gezet. Dat schiet niet op. Op mijn terrein betekent dat bij voorbeeld dat de privatisering van de huisartsen, nu voor een groot deel in dienst van het eiland, en de komst van een GGD ingewikkeld zijn. We kunnen het allemaal wel voorbereiden, maar besluitvorming zal vertraagd worden.

Op 1 januari ga ik naar Bonaire verhuizen. Ik ben er vorige week geweest om een heleboel mensen te spreken en om naar een huis te zoeken. En dat heb ik gevonden, ondanks sombere berichten van collega’s dat het steeds moeilijker wordt omdat er zoveel Nederlandse ambtenaren zijn gaan wonen. Via een tip kwam ik terecht bij een huis in Hato, een kleine 4 km buiten de hoofdstad Kralendijk. Een prachthuis, direct aan zee gelegen, met een eigen pier. Het uitzicht is spectaculair: zee, het onbewoonde eiland klein Bonaire en de ondergaande zon. Een collega wil graag zijn twee kano’s bij me stallen en daar kan ik ook mee gaan varen. Het huis heeft drie slaapkamers, één meer dan waarnaar ik zocht, dus plek genoeg voor logés. En een zaal van een keuken, dus moet ik misschien toch nog eens leren koken. De huurprijzen zijn de laatste maanden fors gestegen (te veel ambtenaren zoals ik) dus moet ik wat bijbetalen bovenop de vergoeding vanuit Nederland. Maar ik zal er heerlijk wonen, denk ik, en veel in zee zwemmen.