Feest op Saba

4 December is “Saba day”. Geen idee waarom dat op die dag is, maar het is feest. Om 8 uur ’s ochtends een kerkdienst. Iedereen in het pak. De Anglicaanse priester beklom een extreem hoge preekstoel en liet van daar zijn woorden op ons neerdalen. “Ik geef geen stemadvies” zei hij naar aanleiding van de verkiezingen in januari, “maar jullie moeten wel stemmen op iemand die in God gelooft, dan wordt het allemaal veel beter”. Het soort overtuiging waardoor er in de afgelopen eeuwen veel mis gegaan is.
Voorafgegaan door de plaatselijke drumband liepen we naar een plein voor speeches. “We moeten onze cultuur behouden als we deel van Nederland worden” zei een van de gedeputeerden in een voortreffelijke toespraak. “Maar dat wil niet zeggen dat alles hetzelfde moet blijven. Als mijn overgrootvader mij met carnaval had gezien in mijn rare pak, dan had hij mij voor gek gehouden. En toch beschouwen wij carnaval nu als een deel van onze cultuur.”
Zaterdag was er een wahoo wedstrijd. Wahoo is een vis en het gaat erom de grootste te vangen. Daarvoor moet je een hele dag de zee op. Ik heb vissers binnen zien komen met enorme wahoo’s, de grootste was 48 pond, ruim 20 kg, maar het was nog niet afgelopen toen ik wegging. Vorig jaar had de winnaar er een van 64 pond!
Vandaag was er de triatlon, gekkenwerk! Om 8 uur stond ik aan het enige strandje van het eiland voor de zwemwedstrijd. 12 deelnemers. Dan per fiets de berg op, de steilste van heel Saba, Alpe d’Huez is er niets bij. Daarna lopen, niet over de weg maar over bergpaden, een lange afstand over erg glibberige keien.
Ik had graag een heleboel foto’s willen laten zien, maar dat gaat niet. Mijn toestel is ermee opgehouden en er is hier niemand die daar wat aan kan doen. Dus u zult het met droge tekst moeten doen. Zo is er ook geen batterij voor mijn horloge en dus leef ik nu tijdloos. Het wonen op een klein eiland heeft zo zijn beperkingen.

In Mongolië schreef ik destijds bijna elke week een stukje op mijn site. Hier is dat wat minder vaak, zoals u gemerkt zult hebben. Dat heeft alles te maken met de traagheid die hier groter is dan in Choibalsan. Geen van de beide ziekenhuizen is nog geprivatiseerd, terwijl dat toch uitdrukkelijk de bedoeling was. In gesprekken gaat het prima, we worden het snel eens over actielijstjes en over wie wat moet doen. Maar daarna wacht men af tot de zaken vanzelf voor elkaar komen.
Op 14 december gaat gebeuren wat ik voor augustus gepland had. De stichting, die straks het ziekenhuis op Saba gaat beheren, wordt opgericht. Er is een Raad van Toezicht van vier mensen, er is een directeur, maar verder is de stichting nog leeg. De notaris komt ervoor op die maandag van St. Maarten naar Saba, ofschoon hij al heel erg veel jaren alleen op donderdagen wenst te komen. Er is er maar één, dus was overtuigingskracht en verleiding nodig. We zullen er maar, om 9 uur in de ochtend, een klein feestje van maken.