Saba

Een eerste bericht uit de Antillen zou eigenlijk moeten beginnen met uitleg over wat ik hier ga doen. Ik wil dat uitstellen tot de volgende keer om nu wat te kunnen schrijven over het bijzondere eiland Saba. Op 16 februari ben ik vanuit St. Maarten hierheen gevlogen in een vliegtuigje voor maximaal 20 passagiers. De cockpit was open zodat ik vanuit de tweede rij uitzicht had op wat de beide piloten deden (foto 1). St. Eustacius was de eerste stop dus na 10 minuten stonden we alweer op de grond, zo kort dat ze de rechter motor gewoon lieten doordraaien. Weer 10 minuten later waren we bij Saba (foto 2), de trotse eigenaar van de kortste landingsbaan ter wereld. Met de rechter vleugel naar mijn idee op zo’n 5 centimeter van de rotsen gingen we op de baan af die door de voorruit goed te zien was. Landen en dan vol in de remmen om op tijd stil te staan. Ik leef nog.
De taxirit daarna was nauwelijks minder spectaculair. Het eiland heeft één weg, The Road, en die gaat bijna verticaal naar boven en beneden, met eindeloos veel bochten. Meer dan de tweede versnelling van de auto heb je op het hele eiland niet nodig. Het is me dan ook een raadsel wat de Porsche hier doet die we tegenkwamen.
Omdat het hotel vol was ben ik ondergebracht in een cottage, een prachtig huisje met een grote zitkamer, slaapkamer, keuken, badkamer, kortom alles wat een mens zich kan wensen. Het uitzicht vanuit mijn slaapkamer is schitterend (foto 3).
Het leven is echt anders dan in Amsterdam. Iedereen zegt elkaar goedendag en ik loop dus de hele dag hello te zeggen. De mensen zijn buitengewoon vriendelijk; als je iets vraagt dan doet men zijn uiterste best om te antwoorden of het probleem op te lossen. De mevrouw die ik om een adapter voor een Europese stekker vroeg kon er geen vinden maar kwam me een half uur later trots achterna met het juiste ding. Binnen 10 uur na mijn komst stond er iemand op mijn stoep die zei dat hij gehoord had dat ik een huis zoek en dat hij er een heeft. Zo’n bericht laat je los bij de taxichauffeur en dan gaat de rest vanzelf.
Heel opmerkelijke zijn de graven die door het hele dorp verspreid liggen. Vroeger werd men thuis begraven in de eigen grond.
Het is normaal om te liften en zo heb ik voor het eerst in 40 jaar mijn duim ook maar eens opgestoken. De chauffeur bleek dan weer de echtgenoot te zijn van iemand die in het ziekenhuis werkt. Het is hier klein.
De hotelgasten krijgen geen sleutel van hun kamer. De deur laat je gewoon open, er wordt niet gestolen. Het eiland is schoon, de weg is prima.
Het is hier paradijselijk, zo lijkt het. En ook het klimaat werkt daaraan mee met een temperatuur tussen 25 en 30 graden en een windje vanuit de blauwe zee. De taxichauffeur (dat zijn belangrijke mensen) waarschuwde me dat er achter de mooie buitenkant ook veel armoede schuil gaat die men uit trots niet wil laten zien. Hij gaf ook nog adviezen over de snelheid waarmee ik veranderingen in de zorg dien door te voeren. Onderweg worden door het raampje nog wat zaken gedaan, soms met een tegemoetkomende auto. De weg is dan even geblokkeerd en de auto’s erachter wachten rustig af tot het gesprek klaar is.

De eerste avond al zat ik aan een diner met het bestuurscollege: de gezant (“burgemeester”) en twee commissarissen (“wethouders”), samen met hun secretaris en het Nederlandse huisartsenechtpaar. Het college bestaat uit drie jonge mannen die direct en zakelijk spraken en van een goed niveau zijn. Ik denk dat ik met hen een heel eind kan komen.

Ik woon nu in het dorp Winwardside, terwijl mijn kantoor in The Bottom is, een paar honderd meter lager en een paar kilometer verder. Openbaar vervoer bestaat niet en alles per taxi is ook niet erg aantrekkelijk. Vanaf morgen zal ik een week een huurauto hebben om niet elke dag te hoeven liften.