Het werk

De eilanden Bonaire, St. Eustacius en Saba (BES) hebben er per referendum voor gekozen om onderdeel van Nederland te worden. St. Maarten en Curaçao kozen voor een status aparte en Aruba had al zo’n status. De BES eilanden worden openbaar lichamen, een soort gemeenten. De Nederlandse wetgeving wordt op den duur volledig van toepassing en zo ook de kwaliteitsnormen die daarbij horen. Dat geldt o.a. voor onderwijs, veiligheid en gezondheidszorg. Het ministerie van VWS heeft mij gevraagd om me met de zorg bezig te houden.
Via enkele vooronderzoeken zijn er lange lijsten gemaakt van wat er dan allemaal moet gebeuren. Ik zal nu over Saba schrijven omdat ik daar inmiddels wat van weet. Op Eustacius (Statia) zal het niet heel anders zijn, denk ik.
Op Saba staat een klein ziekenhuisje eigendom van de lokale overheid. Dat moet geprivatiseerd worden tot een stichting zoals we die in Nederland ook hebben. Daarnaast is het de bedoeling om het te laten fuseren met het bejaardenhuis om zo een iets grotere, geïntegreerde, organisatie te krijgen. De nieuwe organisatie moet een bestuur, een directeur en een nieuw organisatieschema krijgen. Op een bevolking van 1500 mensen zal het nog niet makkelijk zijn om de juiste mensen te vinden.
De hulp wordt geleverd door huisartsen die de patiënten voor een specialistisch consult naar St. Maarten, Curaçao of verder moeten sturen. Dat is duur en het verloopt ook niet altijd erg efficiënt, zoals de specialist die de patiënt drie keer laat terugkomen (consult, onderzoek en de uitslag daarvan) hetgeen drie vliegreizen naar Curaçao betekent. Een betere ondersteuning van de huisartsen zou met technische hulpmiddelen (telemedicine, teleconferencing) kunnen. Daarnaast wil men graag meer bezoekende specialisten en er zullen ook betere afspraken moeten komen over kwaliteit en efficiëntie bij verwijzing.
De huisartsen hebben natuurlijk in vergelijking met Nederland een kleine praktijk, maar ze doen veel meer omdat er geen specialisten zijn en omdat het vervoer moeilijk en duur is. Het vliegveld kan alleen bij daglicht gebruikt worden. Voor een spoedgeval in de nacht was tot voor kort een helikopter beschikbaar maar die is recent neergestort. Daar moeten we dus ook wat aan zien te doen.
Zij doen ook allerlei taken die bij een GGD horen, maar het is onmogelijk om alle kennis te hebben die een Nederlandse GGD heeft. Het ziet ernaar uit dat dit kan worden opgelost doordat een van de 25 GGD’s in Nederland de BES “erbij gaat doen”.
Ik zal u verder niet vermoeien met alle details, maar in de komende verhalen zal ik beschrijven hoe dat allemaal verloopt. Ik zal daarbij enerzijds tempo willen maken en anderzijds rekening moeten houden met de politieke verhoudingen en gevoeligheden.
De nadruk van mijn werk zal in het begin op Saba en Statia liggen, hoewel ik ook enkele keren in Bonaire te vinden zal zijn. Daar staat een ziekenhuis dat al geprivatiseerd is, maar de huisartsen zijn dat nog niet. Op welk van de twee kleine eilanden ik ga wonen, beslis ik binnenkort als ik alles gezien heb. Want ik vertrek woensdag naar Statia, de zondag daarna naar Bonaire en weer een week later naar St. Maarten. Dinsdag 10 maart ben ik weer terug op Saba. Ik zal veel mensen ontmoeten met wie ik ga samenwerken om alle doelen te bereiken. Eerst dus maar eens luisteren en kennismaken.
Intussen verplaats ik me over spectaculaire wegen in mijn huurauto naar mijn kantoortje in The Bottom (zie foto’s). Het ziet ernaar uit dat er een dienstauto wordt aangeschaft voor het RSC op Saba en dat zou enorm helpen, want zonder auto gaat het hier niet.
Na mijn rondreis ga ik een proefles duiken nemen. De eilanden komen in de top-10 van duikplaatsen ter wereld voor en dat moet ik niet aan me voorbij laten gaan.