Aan het werk
Blijf op de hoogte en volg Maarten
30 Oktober 2016 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Om u niet het idee te geven dat ik hier alleen maar op feesten aanwezig ben, zal ik beginnen met iets te vertellen over mijn werk. Het feest van deze week staat aan het eind. De bedoeling is dat ik de medisch directeur coach, maar die is er nog niet. Dus doe ik nu een heleboel zelf. Zo heb ik samen met alle dokters een nieuwe opname formulier ontwikkeld voor in de medische status. Alle gegevens van anamnese en lichamelijk onderzoek kunnen ze er op kwijt. Er was een ratjetoe en nu is er een standaard. Het bijzondere is dat deze dokters zelden zelf dit formulier invullen, want de verpleegkundigen doen de meeste opnames.
Vanaf de eerste dag heb ik hardop gezegd dat het onverantwoord is om de röntgenafdeling open te houden. Het apparaat is 47 jaar oud, heeft voor het laatst in de negentiger jaren een servicebeurt gehad en wordt bediend door iemand die weinig vervolgopleidingen gedaan heeft in zijn 30 jarige carrière. Het ding sproeit röntgenstralen over het terrein, o.a. door het raam dat ze in de loden muren hebben laten zitten. De tuberculose-artsen klagen over de kwaliteit van de longfoto’s. Deze week heeft een expert de zaak beoordeeld en hij is het volstrekt met me eens: zo kan het niet langer. Maar die dingen zijn duur! Dus dat is de volgende hobbel, waarbij we veel hulp krijgen van Oil Search, de oliemaatschappij die zich intensief met het ziekenhuis bezig houdt. Hopelijk gaan we snel digitaal.
Op het laboratorium speelt iets dergelijks, ook daar is de veiligheid onvoldoende. Er komen hier elk jaar zo’n 100 nieuwe patiënten met longtuberculose (en nog veel meer met TBC elders in het lichaam). Voor de diagnose moet het sputum getest worden, maar dat spul is hoogst besmettelijk. En dus moet dat gebeuren in een afzuigkast die de lucht niet in het gezicht van de laborant blaast, maar de andere kant op. Omdat ik vind dat de veiligheid van het eigen personeel voorrang moet hebben over alle andere zaken heb ik ook deze kat de bel aangebonden. En nu blijkt dat een dergelijke, gloednieuwe, kast ongebruikt bij Oil Search staat. Die kunnen we krijgen, alleen moet het ding nog wel vervoerd worden, 250 kg over wegen vol gaten. Maar het lijkt te gaan lukken.
De rest van mijn lange lijst met plannen moet wachten op Kevin Lapu, de nieuwe directeur. Hij moet ze gaan doen en ik ga hem helpen. Het lijkt erop dat dit nog een hele klus wordt die ik niet ga afmaken in zes maanden. Concreet en stapsgewijs naar resultaat toewerken, zo zal het moeten. Maar dat zijn ze hier niet echt gewend.
Ik loop veel door het ziekenhuis rond en klets met iedereen (wat heerlijk dat dit hier zonder tolk kan!). Ik leer daar veel van. Er zijn een heleboel van die “kleine” dingen waarvan je denkt dat je ze in 10 minuten kunt oplossen. Een voorbeeld is de bloeddrukmeter op de afdeling waar zwangeren worden gecontroleerd: al een maand kapot en dus wordt er niet gemeten. De doppler waarmee de harttonen van het ongeboren kind worden beluisterd heeft al lang geen batterijen meer. Dat zou toch niet moeilijk moeten zijn. De kenners die ik ernaar vraag vertellen me dat batterijen worden gejat en dat de magazijnmensen soms weigeren om wéér nieuwe uit te geven.
De foto met het kleurrijke gezelschap vrouwen en kinderen heb ik op een van mijn tochtjes gemaakt. Wachtende patiënten.
Nu het feest: Buk bilong pikinini, ofwel boeken voor kinderen. Er is een grote organisatie die overal in het land bibliotheken voor kinderen opzet. Een geweldig initiatief dat groot wordt aangepakt. Soms worden de boeken zelfs per helikopter afgeleverd in afgelegen gebieden. Zo niet in Tari. Daar kwam een chartervliegtuig vol belangrijke mensen de bibliotheek in een school openen. De first lady van PNG, Oil Search (CEO en super CEO), de katholieke kerk (de bisschop in vol ornaat) en twee leden van het Australische parlement. Ze werden groots ontvangen door een menigte kinderen in het blauw en door wigmen in alle maten. Ik laat de foto’s maar voor zichzelf spreken.
Op sommige van die foto’s zie je de voor hier kenmerkende tas. Kleurig, gehaakt, met een lange draaglus. De lus kan om de schouder, vrouwen doen hem vaak om het hoofd om er zware dingen of hun baby mee te vervoeren. Ik heb er nu ook een, cadeau gedaan door een van de bewakers van ons terrein.
Vanaf de eerste dag heb ik hardop gezegd dat het onverantwoord is om de röntgenafdeling open te houden. Het apparaat is 47 jaar oud, heeft voor het laatst in de negentiger jaren een servicebeurt gehad en wordt bediend door iemand die weinig vervolgopleidingen gedaan heeft in zijn 30 jarige carrière. Het ding sproeit röntgenstralen over het terrein, o.a. door het raam dat ze in de loden muren hebben laten zitten. De tuberculose-artsen klagen over de kwaliteit van de longfoto’s. Deze week heeft een expert de zaak beoordeeld en hij is het volstrekt met me eens: zo kan het niet langer. Maar die dingen zijn duur! Dus dat is de volgende hobbel, waarbij we veel hulp krijgen van Oil Search, de oliemaatschappij die zich intensief met het ziekenhuis bezig houdt. Hopelijk gaan we snel digitaal.
Op het laboratorium speelt iets dergelijks, ook daar is de veiligheid onvoldoende. Er komen hier elk jaar zo’n 100 nieuwe patiënten met longtuberculose (en nog veel meer met TBC elders in het lichaam). Voor de diagnose moet het sputum getest worden, maar dat spul is hoogst besmettelijk. En dus moet dat gebeuren in een afzuigkast die de lucht niet in het gezicht van de laborant blaast, maar de andere kant op. Omdat ik vind dat de veiligheid van het eigen personeel voorrang moet hebben over alle andere zaken heb ik ook deze kat de bel aangebonden. En nu blijkt dat een dergelijke, gloednieuwe, kast ongebruikt bij Oil Search staat. Die kunnen we krijgen, alleen moet het ding nog wel vervoerd worden, 250 kg over wegen vol gaten. Maar het lijkt te gaan lukken.
De rest van mijn lange lijst met plannen moet wachten op Kevin Lapu, de nieuwe directeur. Hij moet ze gaan doen en ik ga hem helpen. Het lijkt erop dat dit nog een hele klus wordt die ik niet ga afmaken in zes maanden. Concreet en stapsgewijs naar resultaat toewerken, zo zal het moeten. Maar dat zijn ze hier niet echt gewend.
Ik loop veel door het ziekenhuis rond en klets met iedereen (wat heerlijk dat dit hier zonder tolk kan!). Ik leer daar veel van. Er zijn een heleboel van die “kleine” dingen waarvan je denkt dat je ze in 10 minuten kunt oplossen. Een voorbeeld is de bloeddrukmeter op de afdeling waar zwangeren worden gecontroleerd: al een maand kapot en dus wordt er niet gemeten. De doppler waarmee de harttonen van het ongeboren kind worden beluisterd heeft al lang geen batterijen meer. Dat zou toch niet moeilijk moeten zijn. De kenners die ik ernaar vraag vertellen me dat batterijen worden gejat en dat de magazijnmensen soms weigeren om wéér nieuwe uit te geven.
De foto met het kleurrijke gezelschap vrouwen en kinderen heb ik op een van mijn tochtjes gemaakt. Wachtende patiënten.
Nu het feest: Buk bilong pikinini, ofwel boeken voor kinderen. Er is een grote organisatie die overal in het land bibliotheken voor kinderen opzet. Een geweldig initiatief dat groot wordt aangepakt. Soms worden de boeken zelfs per helikopter afgeleverd in afgelegen gebieden. Zo niet in Tari. Daar kwam een chartervliegtuig vol belangrijke mensen de bibliotheek in een school openen. De first lady van PNG, Oil Search (CEO en super CEO), de katholieke kerk (de bisschop in vol ornaat) en twee leden van het Australische parlement. Ze werden groots ontvangen door een menigte kinderen in het blauw en door wigmen in alle maten. Ik laat de foto’s maar voor zichzelf spreken.
Op sommige van die foto’s zie je de voor hier kenmerkende tas. Kleurig, gehaakt, met een lange draaglus. De lus kan om de schouder, vrouwen doen hem vaak om het hoofd om er zware dingen of hun baby mee te vervoeren. Ik heb er nu ook een, cadeau gedaan door een van de bewakers van ons terrein.
-
30 Oktober 2016 - 08:50
Effie:
Wat een kleurrijk verhaal! -
30 Oktober 2016 - 09:07
Anna:
Als ik dit zo lees, lijkt het me inderdaad moeilijk dit hele gebeuren binnen een half jaar voor elkaar te krijgen. Maar goed, jij doet alles wat binnen je vermogen ligt en meer kun je niet doen. Fijn om zo zonder tolk te kunnen communiceren, je kunt veel meer informatie krijgen op een makkelijke manier. Wat een fantastisch uitziende mensen, die wigmen! Schitterend kleurrijk uitgedost. En ook de kinderen, zo geweldig om die snoetjes te zien. Mooie foto's wederom, Maarten! Die tas staat je trouwens goed. Lijken me uitermate handige dingen, slim bedacht. Ik verheug me alweer op je volgende verhaal.
-
30 Oktober 2016 - 09:35
Aart:
Opnieuw een bijzonder verhaal. Heel mooi te zien hoe je je grote ervaring inzet. Belangrijke dingen doen in kleine stapjes. De grote kunst is dit vol te jouden. Maarten, ik heb er het volste vertrouwen in dat dit gaat lukken. Groet, aary -
30 Oktober 2016 - 11:16
Karel:
Maarten ik ben blij dat ik in dat ziekenhuis als patient daar niet hoef te worden geholpen, onderzocht. Wat lopen ze daar achter op medisch gebied!
Je verhaal en foto,s zijn weer prachtig Geduld hebben bij alle zaken is wel nodig, maar jij wilt vooruit op een snellere manier.
Sterkte en ik kijk ook weer uit naar je volgende verslag.
Groetjes van je broer Karel -
30 Oktober 2016 - 13:55
Barbera:
Je maakt duidelijk dat jouw bijdrage er zeker toe doet. Mooi dat er zo'n sponsor is. Ik vind het fijn dat je de moeite neemt je ervaringen met ons te delen en met deze frequentie is helemaal prachtig. -
01 November 2016 - 09:05
Chiel:
Mooi te zien dat je meerwaarde daar steeds meer zichtbaar wordt, Maarten. In kleine stapjes, maar dan is de kans op acceptatie ook het grootst. De grote verbeteringen zullen vast nog gaan komen, als je de nieuwe medische directeur weet te overtuigen. Wij volgen je geboeid. Succes! -
05 November 2016 - 20:52
Martieneke:
Fijn om je weer te lezen. Zijn er geen penis kokers?
Je bent weer heel geduldig, knap hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
