Van wonen, feesten en straffen
Blijf op de hoogte en volg Maarten
23 Oktober 2016 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Het wordt tijd dat ik jullie vertel met wie ik hier woon en werk. Een foto van het huis staat hieronder. Zo hebben we drie huizen naast elkaar met een mooie tuin er tussen. Onze chauffeur Temo zorgt voor die tuin en komt af en toe met nieuwe plantjes aanzetten, nu tomatenplanten. Alles groeit hier. In huis 1 woont Freda, die sinds een paar dagen CEO is. Zij kwam hier een paar maanden geleden als verpleegkundig directeur en is nu razendsnel opgeklommen. Terecht, denk ik. In dat huis eten we ook. Onze drie haus merri’s koken twee maal per dag voor ons. Kip, kip en kip.
In huis 2 wonen drie man: Nelson, chirurg uit Oeganda. Ik heb hem nog niet ontmoet, want hij is zes weken naar huis. Hij wordt waargenomen door Anthoney, een buitengewoon aardige chirurg van 50 jaar uit het land zelf. Dan woont in huis 2 Robin, een Nederlandse tropenarts van begin 30. Hij legt zich toe op verloskunde en gynaecologie, maar doet toch ook nogal wat chirurgisch werk vooral ook omdat hij daarvoor in opleiding wil. De derde is Mayer, een Filipijnse operatieverpleegkundige, die eerder al in Libië werkte, vlak na de val van Gadaffi, en in Saoedi Arabië. In eigen land is onvoldoende normaal betaald werk en daarom moet hij vrouw en 2 kinderen van 21 en 15 achterlaten. Hij vertrekt over drie weken en we werken nu hard aan een opvolger.
In huis 3 wonen Jennifer en ik. Zij is begin 30 en heeft haar opleiding tot anesthesiste in Schotland onderbroken voor dit werk. Vier van de zeven jaar van de opleiding heeft ze achter de rug. We hebben elk een grote eigen kamer, eenvoudig maar afdoende ingericht kijk maar naar de plaatjes.
Vrijdag heeft directeur Hewali afscheid genomen en de sleutel overgedragen aan Freda, de eerste vrouwelijke CEO. Dat feest leverde zoveel plaatjes op dat ik nauwelijks kan selecteren. Ik doe verslag.
De voorbereidingen waren enorm. De middag tevoren begon het bereiden van de mumu, in de tuin naast de onze. Vijf varkens werden ter plaatse geslacht door ze flink op de kop te slaan met een stuk hout. Op een groot vuur werden stenen opgewarmd en werden de haren van de beesten afgeschroeid. Daarna hebben ze een grote kuil gegraven waar ze alle vijf in gingen, samen met de hete stenen en wat groente. De boel werd afgedekt. Daaraan is de hele nacht doorgewerkt. De foto’s zijn van de volgende dag, toen de kuil werd open gemaakt. Je ziet de afdekking met bananenbladeren en plastic, geleidelijk aan komt er steeds meer te voorschijn, tot uiteindelijk de koppen boven komen. Met man en macht snijden een heleboel mensen de beesten in hapklare stukken. Intussen koken anderen allerlei gerechten, waaronder veel bananen.
De plechtigheid bestond uit urenlange speeches, veel in Huli (de lokale taal), soms in Tok Piging en een paar in het Engels. Een uur voor het begin kreeg ik te horen dat ik ook op het programma stond. Ik heb de hele middag doorgebracht naast de 80-jarige vader van Hewali, die geen woord Engels spreekt maar erg aardig is. Naast hem op de foto zit Freda, onze nieuwe baas. Hewali zelf kreeg als afscheidscadeau een pruik / hoed, aangeboden door een paar wigmen, een wigmannetje en een wigmeisje.
Met100 man hebben we alle voedsel in korte tijd opgegeten.
Een van de laatste daden van Hewali was trouwens een disciplinaire vergadering. Ik moest daar bij zijn van hem en ging met enige tegenzin. Als iemand van het personeel zich misdraagt dan komen de CEO en de drie directeuren bij elkaar, zonder de “dader”. Aan de hand van schriftelijke verklaringen van omstanders besluit het gezelschap om al of niet een maatregel op te leggen. Zo moet dat volgens de wet, meen ik.
Het tempo waarin mijn verslagen elkaar opvolgen is verrassend hoog. Zodra alles wat meer is ingesleten dan wordt dat minder. Ik beloof het u.
In huis 2 wonen drie man: Nelson, chirurg uit Oeganda. Ik heb hem nog niet ontmoet, want hij is zes weken naar huis. Hij wordt waargenomen door Anthoney, een buitengewoon aardige chirurg van 50 jaar uit het land zelf. Dan woont in huis 2 Robin, een Nederlandse tropenarts van begin 30. Hij legt zich toe op verloskunde en gynaecologie, maar doet toch ook nogal wat chirurgisch werk vooral ook omdat hij daarvoor in opleiding wil. De derde is Mayer, een Filipijnse operatieverpleegkundige, die eerder al in Libië werkte, vlak na de val van Gadaffi, en in Saoedi Arabië. In eigen land is onvoldoende normaal betaald werk en daarom moet hij vrouw en 2 kinderen van 21 en 15 achterlaten. Hij vertrekt over drie weken en we werken nu hard aan een opvolger.
In huis 3 wonen Jennifer en ik. Zij is begin 30 en heeft haar opleiding tot anesthesiste in Schotland onderbroken voor dit werk. Vier van de zeven jaar van de opleiding heeft ze achter de rug. We hebben elk een grote eigen kamer, eenvoudig maar afdoende ingericht kijk maar naar de plaatjes.
Vrijdag heeft directeur Hewali afscheid genomen en de sleutel overgedragen aan Freda, de eerste vrouwelijke CEO. Dat feest leverde zoveel plaatjes op dat ik nauwelijks kan selecteren. Ik doe verslag.
De voorbereidingen waren enorm. De middag tevoren begon het bereiden van de mumu, in de tuin naast de onze. Vijf varkens werden ter plaatse geslacht door ze flink op de kop te slaan met een stuk hout. Op een groot vuur werden stenen opgewarmd en werden de haren van de beesten afgeschroeid. Daarna hebben ze een grote kuil gegraven waar ze alle vijf in gingen, samen met de hete stenen en wat groente. De boel werd afgedekt. Daaraan is de hele nacht doorgewerkt. De foto’s zijn van de volgende dag, toen de kuil werd open gemaakt. Je ziet de afdekking met bananenbladeren en plastic, geleidelijk aan komt er steeds meer te voorschijn, tot uiteindelijk de koppen boven komen. Met man en macht snijden een heleboel mensen de beesten in hapklare stukken. Intussen koken anderen allerlei gerechten, waaronder veel bananen.
De plechtigheid bestond uit urenlange speeches, veel in Huli (de lokale taal), soms in Tok Piging en een paar in het Engels. Een uur voor het begin kreeg ik te horen dat ik ook op het programma stond. Ik heb de hele middag doorgebracht naast de 80-jarige vader van Hewali, die geen woord Engels spreekt maar erg aardig is. Naast hem op de foto zit Freda, onze nieuwe baas. Hewali zelf kreeg als afscheidscadeau een pruik / hoed, aangeboden door een paar wigmen, een wigmannetje en een wigmeisje.
Met100 man hebben we alle voedsel in korte tijd opgegeten.
Een van de laatste daden van Hewali was trouwens een disciplinaire vergadering. Ik moest daar bij zijn van hem en ging met enige tegenzin. Als iemand van het personeel zich misdraagt dan komen de CEO en de drie directeuren bij elkaar, zonder de “dader”. Aan de hand van schriftelijke verklaringen van omstanders besluit het gezelschap om al of niet een maatregel op te leggen. Zo moet dat volgens de wet, meen ik.
Het tempo waarin mijn verslagen elkaar opvolgen is verrassend hoog. Zodra alles wat meer is ingesleten dan wordt dat minder. Ik beloof het u.
-
23 Oktober 2016 - 14:46
Anna:
Fascinerend, jouw verhalen en prachtige foto's die veel indruk maken. Wat mij betreft hoef je je niet in te houden als het gaat om het tempo van verslagen maken!! -
23 Oktober 2016 - 15:00
Effie:
Wat een mooie koppen! Leuk om zoveel te zien/lezen. Wordt vervolgd! -
23 Oktober 2016 - 17:51
Xandra:
Wow Maarten, wat een mooi beeldend verhaal en wat een belevenissen. Heel praktisch dat toedekken van het eten, zo maak je een natuurlijke oven. In de woestijn doen ze dat ook. Mooi om te zien dat ineen heel ander deel van de wereld ze hetzelfde doen.
Heel veel succes en werkplezier! -
23 Oktober 2016 - 18:17
Aart:
Maarten,
Prachtig- antropologisch gekleurd - verhaal mag je wat mij betreft regelmatig schrijven. Ik zou dolgraag je foto assistent willen zijn. Het ga je goed.
Groet van Titia en Aart -
23 Oktober 2016 - 20:07
Rolf:
Ha Maarten,
Leuk om te lezen hoor, een varken is weer eens iets anders dan een hamster of een schaap... De bereiding blijft elke keer toch weer bijzonder!
Groet,
Rolf -
24 Oktober 2016 - 07:56
Anja:
Wat ontzettend leuk je verhalen te lezen. Krijg er zo een beeld bij. En wat een prachtige foto's. Super! Succes daar.
Groeten,
Anja -
24 Oktober 2016 - 10:46
Pien:
Mooie verhalen en beelden hoor! Wat een andere wereld. Benieuwd Naar je volgende avonturen ... -
26 Oktober 2016 - 17:18
Janine:
Hou je niet in Maarten, net als de andere volgers geniet ik van je beeldende en vlot geschreven verhalen! Wat een fascinerende wereld zit je daar in. Veel plezier nog!
Hartelijke groet, Janine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
