St. Eustacius

Maandag kwamen staatsecretaris Ank Bijleveld, die vanuit Binnenlandse Zaken de overgang van de BES eilanden naar Nederland in haar portefeuille heeft, en Henk Kamp, commissaris voor de BES, naar Saba. Overleg met de bestuurders, bezoeken aan projecten en voorlichting aan de bevolking stonden op hun programma. Dat laatste werd gedaan in een “Town Hall Meeting” waarbij de voertaal Nederlands was (foto 1). Opmerkelijk omdat de eerste taal Engels is, maar de “stas” verdedigde dat door te zeggen dat binnenkort de bestuurstaal Nederlands zal zijn. Sommige inwoners ergerden zich daar fors aan en stuurden ingezonden brieven naar de Daily Herald. Ik werd voorgesteld hetgeen een journaliste van die krant op mij af deed komen voor een interview.
Het gezelschap had een vliegtuigje gecharterd voor 10 personen, dat twee keer moest vliegen om hen naar St. Eustacius, Statia, te brengen. Ik kreeg dinsdag een lift met de bagagevlucht en belandde in de cockpit, naast de piloot, zorgvuldig vermijdend om op pedalen te trappen en stuurwielen aan te raken. Foto 2 laat de start vanaf de kortste startbaan ter wereld zien. Na het beton volgt de zee! De derde foto laat de beide eilanden zien en de foto’s 4 en 5 de nadering van Statia. Het was een prachtige vlucht van 10 minuten.
’s Avonds weer een Town Hall Meeting, dit keer met een tolk die alles in het Engels omzette. Daarna hebben we met zijn allen tot heel laat zitten dineren met een opgewekte en zeer toegankelijke staatsecretaris. De Antillen, de Nederlandse politiek en die van Mongolië zijn uitvoerig doorgesproken. Met Henk Kamp heb ik werkafspraken gemaakt, die erop neerkomen dat hij geen details wil horen en dat ik hem kan inschakelen als ik vastloop. Daar kan ik wel mee uit de voeten.
Het lijkt allemaal wel heel ontspannen, maar ik wil u toch ervan proberen te overtuigen dat ik me deze week het vuur uit de sloffen heb gelopen. Ik weet nu veel van de gezondheidszorg op het eiland. Ik ontmoet veel bereidheid om zaken te veranderen en daar is ook wel aanleiding toe. Ik kwam ook een uiterst treurig geval tegen: het röntgenapparaat en een gloednieuw echo apparaat worden al twee jaar niet gebruikt omdat de stroomvoorziening niet is aangepast. Niemand voelde zich verantwoordelijk om die klus te doen. Gevolg is dat elke patiënt die een onderzoek nodig heeft op kosten van de verzekering naar St. Maarten gevlogen wordt. Elke zwangere drie keer, waarvan de laatste keer samen met de vroedvrouw omdat de luchtvaartmaatschappij bang is voor een bevalling aan boord tijdens de vlucht van 15 minuten. Groen en geel kan ik me aan dergelijke verkwisting ergeren. Ik ben erg benieuwd of mijn heldere commentaar daarop enig gevolg zal hebben.
Het eiland is heel anders dan Saba. Merkwaardig als je bedenkt dat ik dat vanuit mijn hotelkamer kan zien liggen. (foto’s 6 en 7). Voor mijn raam liggen de grootste supertankers van de wereld.(foto 8). Statia heeft een overslagterminal waar de olie in kleinere schepen wordt gepompt. Overigens was het in de 17de eeuw de grootste haven ter wereld. Het eiland ziet er wat minder verzorgd en georganiseerd uit. Dat is de reden dat ik besloten heb een huis te huren op Saba, met een ongelofelijk mooi uitzicht op de zee en op Statia (dan kan ik de boel nog een beetje in de gaten houden) en de eilanden daarachter. Het huis, op een heuvel, is van alles voorzien, zoals internet en zelfs een geluidsinstallatie waarop ik mijn Ipod kan aansluiten. Er zijn twee slaapkamers en dus is er ruimte voor logés. Het geeft mij ook de ruimte om rustig te kunnen werken en zelfs om klokken te repareren. Ik heb er in korte tijd al vijf ontdekt die niet lopen omdat er niemand is die er verstand van heeft. Ik wel.
Vanaf 21 maart kan ik erin. Het enige nadeel is dat ik het alleen per auto kan bereiken, maar zonder auto kan je toch al niets. Er is geen openbaar vervoer, behalve taxi’s.
Vanaf zondag ben ik een week op Bonaire, het derde eiland dat wat van me verwacht. Dan nog een paar dagen naar St. Maarten, waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is en waar ook de kustwacht zit die ik wil spreken over een mogelijke inzet van een helikopter voor spoedvervoer van patiënten. Op Saba kan na zonsondergang geen vliegtuig meer landen, wat lastig is als je een hartinfarct krijgt.
Op 10 maart ben ik weer terug op Saba en dan ga ik echt aan de slag. Nu luister ik bijna alleen nog maar, maar dan ga ik ook praten. Mijn vingers jeuken al.