St. Maarten

Aan het einde van mijn rondreis ben ik een paar dagen in St. Maarten neergestreken. Het belangrijkste doel daarvan was een bezoek aan het ziekenhuis, dat voor Saba en Statia de eerste keus voor verwijzingen is. Een hele dag met de directeur, de medische staf, individuele specialisten en het management team heeft me een goede indruk gegeven. Men werkt in een mooi gebouw dat een grote, open, binnenplaats heeft. Dit heerlijke klimaat maakt het mogelijk om heel veel buiten te doen. Overigens levert dat ook bijzondere problemen op. Zo heeft de Nederlandse Inspectie voor de Gezondheidszorg een rapport geschreven over hygiëne in de ziekenhuizen en daarbij een Nederlandse bril opgehouden. Een van de opmerkingen was dat er mieren onderweg waren naar een operatiekamer in een van de ziekenhuizen. Enerzijds is dat storend, anderzijds moet je niet wél een open gebouw accepteren maar niet de natuurlijke consequenties daarvan.
Mijn doel was om gesprekken op gang te brengen over meer bezoeken van specialisten aan de kleine eilanden. Het is een stuk goedkoper als je af en toe een oogarts spreekuur in Saba en Statia laat houden dan als veel patiënten per vliegtuig naar St. Maarten moeten. En ook de kwaliteit van zorg kan vooruit als er meer direct contact is tussen specialisten en huisartsen. Gedoe over het wel of niet schrijven van verwijsbrieven en ontslagbrieven lost men dan makkelijker op. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken. De eerste, een dermatoloog, heeft zich inmiddels al gemeld. Hij wil een keer per twee maanden komen en dat lijkt mij een goed idee.

Saba heeft geen vervoer als het donker is. Het vliegveld is niet verlicht. Ook overdag valt vervoer regelmatig uit als het te hard waait uit de verkeerde hoek. Ik schreef eerder al over de kortste startbaan ter wereld en daar moet je met zijwind niet willen experimenteren. Dus heb ik de kustwacht in St. Maarten bezocht om te praten over de mogelijkheden van een helikopter. Zij hebben er nu geen, maar er wordt wel over gesproken. Omdat dit lang gaat duren moet er eerst een andere oplossing komen, maar ik weet niet welke. Het zou jammer zijn als we moeten wachten totdat er weer iemand dood gaat omdat hij niet vervoerd kan worden.
Het eiland viel mij vreselijk tegen. Het is een en al toerisme. Ik zag elke dag drie cruiseschepen aanleggen. (foto 1) Uit elk daarvan stromen 3000 mensen die er een dag moeten rondlopen. Hoe zal dat volgend seizoen zijn als de economische crisis ook hier doordringt?
Sinds dinsdag ben ik weer terug op Saba, waar mijn kantoor staat (foto 2) waarvan ik nog altijd de enige gebruiker ben. De sollicitaties voor een assistente zijn bezig, maar er is nog niemand aan het werk. Ik blijf er ook maar zoveel mogelijk weg en besteed de meeste tijd in het ziekenhuis, het gebouw van het eilandsbestuur en thuis achter mijn trouwe laptop. “Thuis” is nu overigens een cottage op een soort bungalowpark, waar ik wat meer ruimte heb dan in een hotelkamer. Over een week heb ik mijn eigen huis.
Woensdag hebben we de DG en een D van Binnenlandse Zaken langs gehad, die we voorgelicht hebben over het ziekenhuis en met wie we uitgebreid gedineerd hebben. In mijn verhaal heb ik gevraagd om de aanleg van een glasvezelkabel naar de kleine eilanden te coördineren en te betalen. Niet alleen de zorg heeft snel internet nodig, maar ook de politie, het onderwijs en anderen. Omdat de eilanden te klein zijn om alle zorg zelf te leveren, moet er naar mijn idee een uitgebreide netwerkorganisatie komen waarin sommige zaken samen gedaan worden, binnen de regio en met Nederland. Een goede infrastructuur is dan onmisbaar.
Tot slot nog wat foto’s die een indruk geven van de schoonheid en de rust van Saba. Laat niets u weerhouden om eens te komen kijken.