Mijn huis

Dit was de laatste week dat ik uit koffers geleefd heb. Nou ja, ik ga nog wel veel reizen, maar ik heb sinds vandaag een eigen huis en ik heb ze dus helemaal uitgepakt. Het ligt op een heuvel, een beetje buiten het dorp, met uitzicht over de zee.In de verte zie ik St. Eustacius, zodat ik ze daar nog een beetje in de gaten kan houden. Ik ga er maandag en dinsdag trouwens weer heen. Het huis heeft twee slaapkamers, een zitkamer en een grote eetkeuken. Ik kan mijn Ipod aansluiten op een Bose installatie. Maar het belangrijkste deel bevindt zich buiten: een groot terras en een zwembad. Ik zal u de details besparen, u moet niet jaloers worden. De foto’s vertellen genoeg.
De laatste foto is van het nummerbord van mijn huurauto. Ik had er niet naar gekeken totdat twee Duitse toeristen uitgebreid foto’s ervan gingen maken. En ja, ik heb nummer 1. Het is aan nu om te raden waar de R voor staat in dit Engelstalige gebied. “Royal” is het dacht ik niet.
Dinsdag kwam Nico Oudendijk hier aan, de man die vanuit VWS de leiding heeft over de overgang naar Nederland. In zijn koffer zeulde hij met 10 kg aan klokkengereedschap, zodat ik nu aan mijn wachtlijst kan gaan beginnen. Het geeft mij wat leuks te doen en er zijn nogal wat stilstaanders hier. Het is geen Mongolië.
Met Nico heb ik meer dan een dag gesproken, enerzijds om zelf weer wat beter op de hoogte te komen van wat er vanuit Den Haag allemaal speelt en anderzijds om hem te informeren over de stand van zaken hier. We hebben in hoog tempo een hele serie beslissingen genomen en een groot aantal zaken op gang gebracht. Het werkt natuurlijk prettig als je kan beschikken over alle kennis die op de achtergrond in dat grote departement aanwezig is.
Inmiddels zijn de statuten goedgekeurd door iedereen op Saba die er wat mee te maken heeft. Nu nog leden van de Raad van Toezicht zien te vinden, wat een hele klus is op een eiland met maar 1500 bewoners. En dan natuurlijk ook nog een directeur. Intussen heb ik een financiële man de opdracht gegeven om de privatisering voor te bereiden. We moeten weten wat de waarde van grond, gebouwen en inventaris van het ziekenhuis is voordat we weten wat er precies geprivatiseerd gaat worden. Het bejaardenhuis doet hetzelfde.
Het eerste ontwerp voor een CAO is in Nederland voor advies van een deskundige. Ik heb het gekopieerd van het ziekenhuis op Bonaire en aangepast aan Saba. Ik durf te wedden dat die van Statia er straks niet heel anders uit gaat zien. Het zal nog een lang traject worden om dat allemaal goed te krijgen, ook de details, en daarna moet ik met de vakbond gaan onderhandelen. Hoop dat ik daar wat hulp bij krijg want dit is niet mijn dagelijks werk.
Vrijdag had ik de hele middag een sessie georganiseerd, met acht mensen, om de strategie voor de komende jaren uit te stippelen. De vraag daarbij was wat de belangrijkste punten zijn waaraan we gezamenlijk moeten werken om zorg van een zo hoog mogelijk niveau te kunnen leveren. Hoewel sommigen het af en toe wat taai vonden, is er toch een fraai resultaat uitgekomen waarmee we verder kunnen.
Volgende week ga ik het gezamenlijke personeel toespreken over de plannen. Men wil graag weten wat hun boven het hoofd hangt. Ik zal ruim de tijd nemen om vragen te beantwoorden en hoop zo te voorkomen dat er via geruchten allerlei weerstand gaat ontstaan. Ook in de maandelijkse nieuwsbrief van het eilandbestuur komt meer informatie.
Ik ben kortom op een heleboel fronten tegelijk bezig in een tempo waar ik af en toe zelf verbaasd naar kijk. Maar voorlopig kan iedereen me nog bijhouden en daar zal ik goed op moeten blijven letten.