Personeel

Onder het personeel leven terecht veel vragen. De mensen van het ziekenhuis gaan hun onaantastbare ambtenarenstatus verliezen en gaan straks samenwerken met de mensen van het bejaardenhuis. “Wat ga ik straks voor werk doen?” en “Kan ik mijn baan houden?” zijn logische vragen. Ik heb dan ook een voorlichtingsbijeenkomst gehouden. Ongeveer 45 mensen in een zaaltje en Maarten ervoor. Er komt een overgangsperiode van drie jaar, heb ik uitgelegd, waarin iedereen de kans krijgt om de benodigde opleidingen te volgen. Wie daardoor stijgt naar het gewenste niveau is welkom in de nieuwe organisatie. Als er te veel mensen blijken te zijn dan gaan natuurlijk verloop en nieuwe projecten waarvoor mensen nodig zijn dat probleem waarschijnlijk oplossen. Zo nodig zullen we mensen gaan helpen om ander werk te vinden.
Er waren veel vragen, op sommige kon ik nog geen antwoord geven omdat we pas in het begin van een lang proces zitten en er nog allerlei dingen uitgewerkt moeten worden. Ik had gekozen om al heel vroeg openheid van zaken te geven om te zorgen dat iedereen precies weet waar we mee bezig zijn. Het alternatief zou zijn geweest om “in het geheim” verder te werken en dit pas later te doen. Het is jammer als je dan de kritiek krijgt dat ik niet overal uitsluitsel over kon geven.
Een paar dagen later was ik uitgenodigd voor de vergadering van het bestuur van het bejaardenhuis. De fusie met het ziekenhuis was het onderwerp. Het bestuur, waarvan sommige mensen al heel veel jaren lid zijn, moet zich straks gaan opheffen en dat doet pijn. Maar men begrijpt ook dat dit de kans biedt om een grote stap vooruit te zetten in de zorg voor hun mensen. Vooral de grote renovatie van het gebouw speelt daarin een belangrijke rol. De uitkomst van de bijeenkomst was dan ook dat ze met een positieve houding de fusiebesprekingen in gaan en we hebben de onderwerpen benoemd die dan aan de orde zullen zijn.
Ook al is het hier allemaal niet zo erg groot, we moeten toch door een hele serie moeilijke onderwerpen heen.
Inmiddels was men er op Statia achter gekomen dat er niemand leiding aan het ziekenhuis geeft, eigenlijk al jaren niet. Of ik dat niet met onmiddellijke ingang wilde gaan doen want er moesten toch wel wat zaken geregeld worden. Dus weer 10 minuten in de Twin Otter, het vliegtuigje, en twee dagen praten. Gelukkig zijn we gezamenlijk tot de conclusie gekomen dat dit geen goed plan was en dat het ziekenhuis nog wel even door kan zonder directeur. Ik hou mijn handen zo vrij om het werk te doen waarvoor ik ben aangesteld.
Terug op Saba zie ik de ene na de andere delegatie uit Nederland langs komen. Deze week justitie, onderwijs en sociale zaken en werkgelegenheid. De eerste twee heb ik niet ontmoet, zo klein is het eiland nu ook weer niet. Met de derde heb ik heel prettig zitten eten. Ik vind het wel leuk om al die verhalen te horen. De eilandbestuurders moeten elke keer in het pak om te vergaderen. Maandag komt er een delegatie die in één dag Saba en Statia “doet” en dezelfde avond weer terug zal zijn op St. Maarten. Wonderlijk.
Ook mijn auto leidt een leven met een Caribisch ritme. Ik heb één keer de 60 km/uur gehaald, een woeste snelheid op deze bergen met smalle wegen en eindeloos veel bochten. Meestal kom ik niet boven de 40 uit.
Wel steeds harder gaat het in mijn zwembad. Twee maal daags trek ik baantjes en kijk ik over de rand uit naar de zee en naar Statia. De rugslag biedt de mogelijkheid om mooie sterrenhemels te zien.