Vrije tijd

Dat ik niet alleen maar werk gaat dit stukje verklappen. Karen is een week geleden aangekomen. Haar eerste weekend hebben we samen op St. Maarten doorgebracht, het eiland waarover ik al eerder schreef dat het niet mijn favoriet is. Had ik toen nog alleen Phillipsburg gezien, nu zijn we met een huurauto het hele eiland rond geweest, ook naar het Franse deel. Er staat ergens een hele wijk met kastelen van filmsterren en andere belangrijke mensen, alles verstopt achter hoge muren. Marigot, de Franse hoofdstad, heeft een marktje, maar had alle winkels op zaterdagmiddag en op zondag voor ons gesloten. De uitzichten over de zee zijn prachtig.
We werden door een politieauto met loeiende sirene opzij geduwd. Een wielerwedstrijd! Dwars door het verkeer heen. Op de foto staan, zo moet ik bekennen, niet de koplopers. Zij waren eerder voorbij dan mijn verbazing.
Om Karen wat te introduceren en om het huis in te wijden had ik een borrel georganiseerd voor een groepje mensen met wie ik in mijn werk te maken heb. Zoiets kan hier altijd buiten, zoals op de tweede foto te zien is.
De belangrijkste trekpleister van Saba is duiken. Men komt van ver, omdat dit gebied in “de top-10 van de wereld” staat. Wie dat bepaalt weet ik niet, maar het zal wel bijzonder zijn. En dus hebben wij ons er ook op gestort via een halve dag “discover scuba diving.” Dat begint in een zwembad om alle apparatuur te leren kennen en om te oefenen met rustig ademhalen door alleen de mond. Door de neus inademen blijkt desastreuze gevolgen te hebben. Dus dan zit je samen met een leraar vijf minuten op de bodem van het bad gebaren te maken en te leren hoe je, onder water, water uit je bril kan krijgen dat er via je snor is ingekomen.
De volgende stap is een echte duik in zee en daarvoor zijn mooie plekjes te vinden. De derde foto laat dat vanaf het land zien. Bij die losse rots, waar je in 10 minuten varen (foto 4) kunt komen. Karen had nog wat meer zwembadervaring nodig en heeft zich op zee beperkt tot snorkelen. Ik ben in het pak gegaan met alle metertjes en slangen die daar bij horen (foto’s 5 en 6). Het vest blijkt het middel te zijn dat je laat rijzen en dalen. Je kunt het met lucht vullen en je kunt die er ook weer uitlaten en dat heeft gevolgen voor je niveau. De eerste keer dat je op vijf meter diepte zout water in je mond krijgt omdat je iets onhandigs doet is niet aangenaam. Je wil dan snel naar boven. Maar alles went en ik heb tenslotte een kwartier op 10 meter doorgebracht, met één hand aan een touw, een leraar naast me, kijkend naar mooie vissen. Na deze kennismaking moet er straks een echte Padi cursus van vier dagen komen en pas daarna mag ik los.
De tweede trekpleister van Saba wordt gevormd door de wandeltochten, trails die netjes zijn aangegeven. Zaterdag hebben we er een gedaan, steil de berg op door prachtig bos. De foto’s 7 en 8 laten de inspanningen zien en wat je zoal tegenkomt.
De laatste foto is Winwardside van boven af. Dit is de meest levendige plaats van het eiland met winkels en restaurants. Mijn huis staat net achter de heuvel aan de rechter kant.