Saba van de andere kant in het kwadraat

Vele keren per dag keken we de afgelopen weken vanaf ons terras of uit het zwembad naar het eiland St. Eustatius, 18 kilometer verderop in de Caribische zee. Maar de afgelopen week waren we daar en keken we de andere kant uit, naar Saba. Maarten moest er werken en ik wilde het ook wel eens zien. De verhalen over de grote verschillen op zo’n kleine afstand waren niet overdreven; waar Saba groen en ruig, steil en bergachtig, leeg, ecologisch bewust, strand- en volstrekt muggenloos, Engelstalig, stil en relatief koel is, is Sint Eustatius droger en veel warmer, op een vulkaan en het beroemde Slavenpad na vrij vlak, Nederlandstalig, strand- muggen(!)- en afvalrijk, historisch gezien erg belangrijk en zijn er veel meer mensen en sociale controle, Caribische muziekklanken.
Maar overeenkomsten zijn er ook hoor: water is er te weinig en waterleiding is er niet, de mensen zijn ontspannen en vriendelijk, als de melk of thee op is, is het echt op en is het wachten op de boot met nieuwe voorraad, overal staan autowrakken ( want ja, hoe kom je daarvan af op een eilandje ter grootte van Vlieland?), er is overal glashelder zeewater met unieke plekken om te snorkelen en te duiken, er vliegen kolibries en er zijn zieken, oude mensen, constructief meedenkende en andere artsen.
Maarten moest hard aan het werk en rende van de ene afspraak naar de andere om overal te bespreken wat er allemaal nog dit jaar zou moeten gebeuren. Maar er zijn daarbij regelmatig zo wat onverwachte problemen.
Denk je dat het fijn is voor mensen om op het eigen eiland naar een specialist te kunnen, willen ze dat niet omdat dat betekent dat hun uitje naar Sint Maarten waar je veel en goedkoop kan shoppen, voortaan niet meer door de ziektekostenverzekeraar vergoed wordt. Denk je dat ze een goede- zij het blanke- specialist willen met Nederlandse opleiding, willen de mensen hem niet omdat ze meer vertrouwen hebben in een zwarte mevrouw, basisarts, die "eigen " is en ook nog eens op St. Maarten woont (dus lekker weer een uitje!).
Mogen ze een röntgenapparaat kopen en een ambulance, betalen ze de helft aan en daarna denkt niemand er aan dat er nog wat moet. Geleverd wordt er niets. Geld voor de ambulance is weg, de leverancier is verdwenen, de andere leverancier levert pas als de rest van het geld er ook is, maar het apparaat dat besteld is, is al weer verouderd.
Ondanks dat soort probleempjes is het wel een heel leuke klus omdat het praktisch is, tot resultaat MOET leiden omdat anders de geldkraan dicht gaat en ook nog voor de mensen hier veel voordelen gaat opleveren (al is nog niet iedereen daarvan overtuigd....).
We hebben veel nieuwe mensen ontmoet, mensen deels net als Maarten, deels hier al lang wonend, deels maandelijks op en neer komend uit Nederland. Er gebeurt ontzettend veel op het moment met het oog op de nieuwe Nederlandse status en een aantal oudere Nederlandse eilandbewoners ziet de drukte met grote verwondering aan en vraagt ons soms letterlijk wie we zijn en wat we komen doen . Sport, onderwijs, gezondheid, belastingen, wet- en regelgeving, alles gaat op de schop!

Het levensonderhoud is hier – net als op Saba- overigens enorm duur omdat alles aangevoerd moet worden, melk 4 euro voor een pak, kopje thee op terras 4,50, internet thuis $ 160 per maand, 10 minuten heen en terug vliegen $ 200, en een pak cornflakes 4,5 euro. Zelfs fruit van hier is niet echt goedkoop omdat er niet zoveel van is.
Ik vermaakte me prima met boeken, examenopdrachten maken, wat contact met kantoor via VPN, mailen, zwemmen en snorkelen en af en toe mee op stap met de delegatie waar Maarten al eerder mee optrok.
Vrijdag vlogen we terug met de VWS delegatie (die hier is in het kader van sport en bewegingsbevordering met o.a. ex-staatssecretaris Clemence Ross die gisteren voor het eerst oma werd, van Janneke, 3060 gram) en organiseerden we aansluitend weer een borrel hier thuis en een – onwaarschijnlijk lekker- diner in het enige Franse restaurant van het eiland.

Vandaag beklommen we de enige echte berg die hier is, een zware tocht, vooral de laatste 200 meter omhoog klauterend over glibberige rotsen, maar door prachtig regenwoud met kolibries, wilde kippen, een slang, overal tropische bloemen en planten (en geen enkele mug!)..
En omdat dit mijn verhaal was in plaats van dat van Maarten, was het dus Saba van de andere kant in het kwadraat! Volgende keer, weer jullie vertrouwde correspondent op de BES eilanden, voor nu veel liefs van ons beiden!