Reizen

Als je werkt op drie eilanden dan moet je reizen. Ik heb van mijn leven nog niet zo vaak in vliegtuigen gezeten, vliegtuigen van allerlei makelei die van maximaal 8 tot maximaal 100 personen kunnen vervoeren. Tochten van 10 minuten tot anderhalf uur. Dat is leuk, maar gaat ook gepaard met ongemakken. Zo moet je op elk vliegveld luchthavenbelasting betalen aan een loket waarachter onveranderlijk een wat norse dame zit die dit als haar beroep gekozen heeft. Als je overstapt krijg je gereduceerd tarief. Ook moet men op elk eiland door de douane, bij aankomst en bij vertrek. Op St. Maarten staan meestal lange rijen voor hokjes waar twee dames in zitten, terwijl er plaats is voor vier. Een half uur is kort. Telkens moet je een formulier invullen dat al in het vliegtuig wordt uitgedeeld. En toch horen al die eilanden bij Nederland en verlaat ik het Nederlandse gebied nooit. Ik stel me zo voor dat wat ontwikkelingshulp hier enorm zou kunnen helpen.
Omdat Karen van Curaçao zou vertrekken en omdat ik naar Bonaire moest hebben we een weekend, privé, in Curaçao eraan vastgeplakt. Dat nu blijkt men als ambtenaar niet te mogen doen. Er is een regeltje ontwikkeld waarin staat dat een zakenreis beperkt moet blijven tot het werk en dat men niet op eigen kosten daar wat plezier aan mag beleven. Wie verzint er zoiets? Ik heb het gevoel dat dit een van de regels is die ik nog enkele keren ga overtreden.
Curaçao is een schitterend eiland met in Willemstad huizen in prachtige kleuren en een wonderlijke brug op pontjes. Het ding gaat om de haverklap open waarbij hij in zijn geheel, om een draaipunt aan één kade, omvaart. Op dat moment komt een bootje in actie die mensen gratis overvaart.
Met een huurauto hebben we het hele eiland rondgereden langs prachtige Bounty-strandjes, flamingo’s, een enorme kerk en natuurparken. Bijna aan het einde van de rit stuitten wij op een afzetting waarlangs een optocht zou komen. Niemand wist hoe laat en iedereen zat rustig te wachten. Wij ook een tijdje, maar toch met wat minder geduld. Hoe we ook bij de politie bedelden om er door te mogen, het mocht niet en we moesten 25 km terugrijden om een andere weg te nemen. Een van de charmes van het tropische leven!
Een oude studievriendin uit Leiden die inmiddels haar huisartsenpraktijk opgegeven heeft, ontving ons voor een dineetje in hun prachtige huis aan het strand. We zijn weer helemaal bijgepraat.
Werken heb ik ook gedaan. Op Bonaire had ik een stief programma om enerzijds over de hulp van het ziekenhuis aan Saba en Statia te praten en anderzijds om over hun verdere ontwikkeling te overleggen. Ook de vraag hoe de huisartsen, die in wel zes verschillende landen hun opleiding hebben gedaan, op één rij te krijgen was een interessante. Ze gaan nu hopelijk zelf met een plan komen waarna we met veel investeringshulp vanuit VWS aan de slag kunnen.
Het Regionaal Service Centrum, waar al mijn collega’s zitten, begint uit zijn jasje te groeien. Nederland is flink in beweging gekomen en iedereen kiest ervoor om dat vanuit Bonaire te doen. Tot groot verdriet van de kleine eilanden die bang zijn voor te veel invloed van de grote broer. Ook het aantal auto’s van de collega’s neemt toe, hetgeen de Nederlandse bestuurder en de directeur aanleiding gaf tot de wat koddige gedachte dat zij een eigen parkeerplaats moesten claimen.
Nu ben ik weer thuis en zie ik vele kolibries op mijn terras. Karen had een voederbakje gekocht waarin suikerwater gaat. Die beestjes vinden dat blijkbaar zo lekker dat ze met een vleugelsnelheid van 300 per minuut komen lurken. Ondanks langdurig geduld is het niet gelukt om een echt goede foto te maken. Zij zijn een stuk sneller en vluchtiger dan ik met mijn fototoestel. De beste foto gaat hierbij, maar ik beloof u mijn inspanningen vol te houden en wellicht komt er ooit nog een mooiere.
En dan zijn er de klokken. De eerste was een Friese staartklok die ik op gang kreeg en het bij mij goed deed. Maar op zijn eigen plek is hij weer gestopt, dus die moet weer terug. De tweede is van de gezaghebber (lt. Governor), soort burgemeester van Saba. Die doet het. Ik ben nu bezig met een schitterende Engelse tafelklok van een gepensioneerde huisarts op Statia. Zeer vies, veel roest, maar een prachtig uurwerk. Hij moet in mei voor een deel mee naar Nederland omdat ik daar wat meer spullen heb.