Veranderen

Jarenlang is er gepraat over veranderingen op de eilanden. Er zijn grote hoeveelheden papier geproduceerd, maar er gebeurde nooit wat. Nu zijn we met VWS, als eerste ministerie van een hele reeks, begonnen aan het werk om echt wat te doen. En nu gaat het te hard, vindt men. Ondanks vele malen herhaalde toezeggingen dat niemand enig recht of salaris zal verliezen werd minister Klink op Saba geconfronteerd met een soort protestbijeenkomst. Hoe moet ik straks mijn hypotheek betalen? Hoe kan ik mijn kinderen naar school laten gaan? Vragen waaruit blijkt dat mijn toezeggingen niet geloofd worden.
Stoffels beslist alles zelf. Maar hoe zit het dan met mijn herhaalde vragen om inbreng en ideeën waarop ik nooit antwoord krijg? Mijn doortastend optreden wordt niet door iedereen gewaardeerd.
Kortom: wat gedoe. We hebben nu in overleg besloten dat ik mijn snelheid terugschroef. Een aantal plannen schuift door naar de periode dat ik hier weer weg zal zijn, naar de permanente directeur die hopelijk in november benoemd zal zijn. Er blijft genoeg te doen aan privatiseren van het ziekenhuis, fuseren met het bejaardenhuis, invoeren van de functiewaardering, onderhandelen over een CAO, keuze van een ziekenhuis informatiesysteem en nog veel meer. En het geeft ruimte om wat meer tijd op St. Eustatius door te brengen, waar het zelfde proces loopt in wat rustiger vaarwater.
Nederland heeft daar nu een huis met twee grote kamers gehuurd die voor bezoekende kwartiermakers, zoals ik, beschikbaar zijn. Veel meer ruimte dan in een hotel en behoorlijk internet op de kamer. Ik heb er vorige week een nacht geslapen en zal er volgende week drie nachten zijn.
Mijn auto, een witte Suzuki Linara, is op Saba aangekomen na een boottocht vanaf St. Maarten. Hij rijdt prima en de lokale, Brabantse, monteur van Saba heeft hem goedgekeurd.
Een belangrijk wapenfeit wil ik u niet onthouden: ik ben geslaagd voor mijn theorie examen duiken! Ik kan nu uitrekenen hoe lang ik onder water kan blijven, niet alleen in de eerste duik, maar ook in een tweede, gegeven een bepaalde rustperiode boven water. En dat zonder caissonziekte op te lopen. Ik heb mijn tweede dag in het zwembad doorgebracht met Marcus, een Duitse instructeur vol met tatoeages die hij gelukkig onder zijn duikpak verborg. Ik kan mijn bril onder water leeg maken, ik kan blijven drijven onder water (neutral buoyancy) en ik kan adem halen door de noodvoorziening van mijn buddy. Nu het zoute water in en dat gaat volgende week gebeuren.
Uit mijn ziekenhuis in Mongolië kreeg ik foto’s toegestuurd van de feestelijkheden rond de ingebruikname van de nieuwe apparatuur uit België. Erg jammer dat ik er niet bij was, maar een mens kan niet alles hebben. In september ben ik er weer. Eerst in het uiterste westen van het land, in Hovd, voor een nieuw project. De vraag is welke opleidingen in dat ziekenhuis nodig zijn. Daar krijg ik twee dagen voor. Dan twee weken cursus geven in Ulaanbaatar en dan nog een week naar Anna Home in het uiterste oosten.