Van dieren en mensen

Er zijn mensen die hun leven lang op Saba wonen. Ik heb daar bewondering voor, want het leven is wel beperkt. Er wonen ongeveer 1500 mensen, aangevuld met ruim 300 medisch studenten. En dat is weinig.
De natuur is prachtig en ruig. Het uitzicht vanuit mijn huis op de Caribische zee en op St. Eustatius is spectaculair. De zeewind zorgt voor heerlijk koele temperaturen op mijn terras. En er zijn geen muggen! Er zijn wel andere beesten.
Vorige week werd ik midden in de nacht wakker van trippelende voetjes in mijn slaapkamer. Een krab is niet in staat om te sluipen. Zijn benige voetjes klonken luid op mijn houten vloer. We bekeken elkaar eens goed en ik besloot een fotorapportage voor u te maken. Hij besloot daarop, zijdelings wandelend, zijn toevlucht in de drank te zoeken en koos Pouilly Fumé. Hij probeerde nog dekking te zoeken achter een telefoondraad, maar dat was niet erg effectief. Zie de foto’s en huiver.
Wees gerust, mijn bezem bracht mijn nachtrust terug. Maar gisteren was hij er weer, nu naast het zwembad waarheen ik op blote voeten op weg was en deze keer was de bezem minder effectief. Ik moest hem echt wegduwen, want dreigen alleen maakte totaal geen indruk. Nog een keer en ik stop hem levend in een pan met kokend water! Want zo schijnt hij het lekkerst te worden.
Mijn tuin wordt bijgehouden door de geiten die in groten getale in het wild over het eiland lopen en dwars door mijn omheining heen gaan. Af en toe zie ik een roodbuikslang in mijn tuin. Dat hij een rode buik heeft weet ik alleen omdat een bioloog me dat verteld heeft. Ik heb nog niet de moed opgebracht om hem van onderen te bekijken. Van boven is hij zwart. Die beesten zijn een meter lang en zijn giftig, maar dat is een beperkt gevaar omdat hun bek zo klein is dat ze niet in een mens kunnen bijten.
De kolibries vliegen af en aan om mijn suikerwater te drinken. Ik kan nu al een paar soorten onderscheiden, ze zijn er in allerlei maten en ze hebben een lange stevige bek die gemaakt lijkt om water te drinken door het kleine gaatje van mijn drankfles. En allemaal laten ze hun vleugels met een ongelofelijke snelheid wapperen.
Hagedissen zitten volop in mijn huis. Ze wandelen over muren zonder te vallen en als de televisie saai is, zijn zij wel leuk om naar te kijken. De grote leguanen blijven gelukkig buiten.
Er zijn kortom veel interessante dieren, maar mensen zijn er te weinig. Iedereen kent iedereen en men groet elkaar voortdurend. Dat is wel charmant maar toch ook wat benauwend. En er wordt onophoudelijk over elkaar gepraat, zo vertelde een lifter me. Lifters zijn er dagelijks en iedereen neemt ze mee.
Misdaad kent men niet, hoewel de Nederlandse marechaussee me laatst vertelde dat ik me daar niet in moest vergissen. De verhuurder van de auto waarin ik maanden gereden heb, de heer K.L., zit al ruim twee maanden vast in de gevangenis van St. Maarten, blijkbaar wachtend op een proces. Men zegt drugsmokkel.
Maar je auto kan je open achterlaten met de sleutels in het contact. Het is ook onduidelijk waar een dief met een gestolen auto naar toe moet. En mijn huis is altijd open.
Het is goed dat ik veel reis naar de andere eilanden en af en toe naar Nederland. Het is ook goed dat er veel collega’s van andere ministeries langs komen om mee te kletsen. Want alleen leven als een echte Sabaan is meer voor anderen.