Reizend

Beste, trouwe, lezer, ik heb u enige tijd in de steek gelaten. Niet omdat er niets gebeurd is, want niets is minder waar. Ik zal u verslag doen.
Op Saba zou half augustus de stichting worden opgericht die het grootste deel van de gezondheidszorg op het eiland moet gaan beheren. Alles was voorbereid, zo waren er bestuursleden en zo was een taart besteld. Op het laatste moment kwam de plaatselijke notaris met nieuwe eisen: er moesten niet alleen leden van de raad van toezicht zijn, maar ook een raad van bestuur (=directeur). Dat is merkwaardig want in de statuten die hij moet vaststellen staat dat de raad van toezicht de directeur benoemt. En hoe kan zij dat doen als ze nog niet bestaat? Dat gaf grootschalig geharrewar en toen ook nog orkaan Bill naderde hebben we besloten om het feest af te gelasten. Dan maar in november, eerst terug naar Nederland.
Daar wachtte een prachtig feest: dochter Marieke zei JA tegen haar Berend en op de foto kunt u zien hoe gelukkig zij daar beiden mee zijn.
Twee dagen later zat ik met twee thermostaatkranen in mijn handbagage in het vliegtuig naar Ulaanbaatar. Die kranen leverden grote belangstelling op van de beveiligers in Amsterdam en Moskou, maar met een vlot verhaal heb ik ze daar doorheen gekregen. Ze zijn nu geïnstalleerd in Anna Home, het huis voor voormalige straatkinderen in Choibalsan (zie ook www.allforchildren.info ). In de zomer is het huis ingrijpend verbouwd en uitgebreid en ze beschikken nu over twee douches en een echte wc. Thermostaatkranen vormen een nieuw onderwerp in Mongolië en het kostte dan ook veel moeite om de loodgieter zover te krijgen dat hij ze min of meer juist aanbracht. In veel beroepen is de kennis en kunde laag in Choibalsan en met loodgieters heb ik in het verleden al fraaie ervaringen gehad.
De ontvangst door de kinderen was warm, 25 knuffels en iedereen wilde me als eerste het vernieuwde huis laten zien. Ik werd meegetroond langs het nieuwe trainingscentrum, waar straks les wordt gegeven in houtbewerking, naaien en het gebruik van computers. De enthousiaste gevers van de katholieke kerk van Voorschoten hadden ook een quilt gemaakt en die hangt nu in het centrum. (foto) Daarna naar de vergrote slaapkamers, prachtig afgewerkt met muurschilderingen door de mensen van Colour4Kids. (foto’s) Zij zijn ruim drie weken ter plaatse geweest om mee te bouwen en te schilderen. Dan was er ook nog de Stichting voor Sociale en Culturele Solidariteit die geld beschikbaar stelde om een deel van het hekwerk rondom het terrein te vernieuwen en ook dat is gebeurd. (foto) En tot slot was er iemand die geld gaf om een doorgangshuis te starten voor kinderen die 18 jaar zijn geworden en Anna Home moeten verlaten. Zij kunnen daar nog drie jaar begeleid wonen, terwijl ze een beroep leren op de technische school. Voor hen is er een ger (foto) en een stuk land aangeschaft.

Laat me u ook vertellen hoe het is om marmot te eten. Dat mag eigenlijk niet, want zij worden beschermd door de wet, maar handhaving van wetten is in dit land een speciaal onderwerp. Men brandt eerst de huid weg, haalt het hoofd eraf en trekt via de bovenkant de ingewanden eruit. Dan gaan er stenen in en wordt het opgewarmd. Het beest wordt in zijn geheel opgediend en open gesneden, de stenen gaan eruit en dan krijg je stukken vlees die je met de handen afkluift. Er komt nog een grote hoeveelheid vocht uit dat als soep wordt gegeten. Ik heb alleen geweigerd om het onderhuidse vet op te eten, waarvan men lappen snijdt. De foto’s geven voldoende beeld en ik kan u melden dat ik nog leef.
Vandaag zou ik terug moeten vliegen naar Ulaanbaatar om twee weken een cursus te geven aan managers van vier ziekenhuizen, maar het weer is zo slecht, storm en sneeuw, dat het erg onzeker is of het vliegtuig wel gaat. Ik zou die cursus geven samen met een verpleegkundig manager, maar vanochtend overleed haar moeder en zij vliegt naar Nederland. Hoe ik de komende weken doorkom weet ik nog niet.