Het slot
Blijf op de hoogte en volg Maarten
03 Februari 2017 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Langzaam heb ik jullie de laatste weken meegenomen op het pad van mijn besluitvorming. Deze week heb ik het besluit eindelijk genomen: ik ga terug naar huis! Mijn opdracht was om de nieuwe medisch directeur te coachen op het terrein van management. Kevin is chirurg en geen manager. Dat bleek nogal een grote uitdaging, maar het was ook leuk. Hij wilde wel, maar moest bij het begin beginnen, zoals het aanleggen van een agenda, ordenen van papieren en afspraken nakomen. We hadden soms zware gesprekken, maar we hebben samen ook veel lol gehad. We begrepen elkaars humor. Maar toen kwam de crisis: hij ging weg en wilde alleen terugkomen als aan zijn eisen werd voldaan. Deze week heeft het bestuur besloten om dat niet te doen en dus komt hij niet meer terug.
Toen ik hier begin oktober aankwam was Kevin er nog niet, dat duurde anderhalve maand. Twee maanden hebben we samengewerkt, tot half januari. En nu is hij alweer drie weken weg. Meer dan de helft van mijn tijd heb ik mijn eigenlijke opdracht dus niet kunnen uitoefenen. En nu is het genoeg!
Er is ook ander werk, waar ik veel plezier in heb. Het belangrijkste is het coachen van “mijn” afdelingshoofden naar meer zelfstandigheid en initiatief. Niet klagen over wat er allemaal niet is, maar opkomen voor je afdeling binnen de mogelijkheden die je wel hebt. Niet wachten tot iemand je een opdracht geeft, want dat gebeurt maar zelden, maar eigen initiatief nemen. Sommigen van die hoofden kregen daar ook echt lol in, maar moeten door veel (bureaucratische) weerstand heen. En daar vonden ze mij wel handig voor. Terecht. Het resulteerde in tranen bij een enkeling toen ik ze vertelde dat ik wegga. “Kevin weg, jij weg, nu gebeurt er helemaal niets meer”. Ik vind dat wel wat erg somber, maar het zal allemaal wel weer langzamer gaan.
Moet ik dan voor hen niet blijven? Ik heb daar natuurlijk hard over nagedacht. Maar aan dat werk ben ik niet meer dan een paar uur per week kwijt. De essentie is dat niet ik met de plannen kom, maar de hoofden zelf. En dus moet ik er geen grote hoeveelheden tijd in willen stoppen. Daarvoor moet ik dus niet blijven.
De omstandigheden in Tari zijn ook niet heel stimulerend. Het ergste geweld van de stammenoorlog is voorbij. Het barst hier van de politie en de soldaten om dat af te dwingen. Maar het huiselijk geweld gaat door. De oogst van deze week bestond o.a. uit twee verkrachte meisjes, een van 5 en een van 12, bij wie de schade operatief moest worden hersteld. Het is barbaars! Dit land heeft nog een lange weg te gaan. Sommige delen zijn beter dan de hooglanden waarin Tari ligt. Men zegt dat dit de moeilijkste provincie is.
En zo heb ik naar mijn besluit toegewerkt. Ik vind dat ik hier onvoldoende nuttig meer kan zijn. Ik ga maandag naar Madang, waar het kantoor van VSO zit, om de zaken af te ronden. Woensdag naar Port Moresby en donderdag begint de lange reis, die vrijdagochtend op Schiphol eindigt. In Amsterdam wachten de woonboot waaraan nog veel te doen is, de verkiezingen waarbij ik waarschijnlijk weer een stembureau ga leiden, vluchtelingenwerk op Schiphol en jullie, lieve lezers, die ik allemaal weer graag wil ontmoeten.
Toen ik hier begin oktober aankwam was Kevin er nog niet, dat duurde anderhalve maand. Twee maanden hebben we samengewerkt, tot half januari. En nu is hij alweer drie weken weg. Meer dan de helft van mijn tijd heb ik mijn eigenlijke opdracht dus niet kunnen uitoefenen. En nu is het genoeg!
Er is ook ander werk, waar ik veel plezier in heb. Het belangrijkste is het coachen van “mijn” afdelingshoofden naar meer zelfstandigheid en initiatief. Niet klagen over wat er allemaal niet is, maar opkomen voor je afdeling binnen de mogelijkheden die je wel hebt. Niet wachten tot iemand je een opdracht geeft, want dat gebeurt maar zelden, maar eigen initiatief nemen. Sommigen van die hoofden kregen daar ook echt lol in, maar moeten door veel (bureaucratische) weerstand heen. En daar vonden ze mij wel handig voor. Terecht. Het resulteerde in tranen bij een enkeling toen ik ze vertelde dat ik wegga. “Kevin weg, jij weg, nu gebeurt er helemaal niets meer”. Ik vind dat wel wat erg somber, maar het zal allemaal wel weer langzamer gaan.
Moet ik dan voor hen niet blijven? Ik heb daar natuurlijk hard over nagedacht. Maar aan dat werk ben ik niet meer dan een paar uur per week kwijt. De essentie is dat niet ik met de plannen kom, maar de hoofden zelf. En dus moet ik er geen grote hoeveelheden tijd in willen stoppen. Daarvoor moet ik dus niet blijven.
De omstandigheden in Tari zijn ook niet heel stimulerend. Het ergste geweld van de stammenoorlog is voorbij. Het barst hier van de politie en de soldaten om dat af te dwingen. Maar het huiselijk geweld gaat door. De oogst van deze week bestond o.a. uit twee verkrachte meisjes, een van 5 en een van 12, bij wie de schade operatief moest worden hersteld. Het is barbaars! Dit land heeft nog een lange weg te gaan. Sommige delen zijn beter dan de hooglanden waarin Tari ligt. Men zegt dat dit de moeilijkste provincie is.
En zo heb ik naar mijn besluit toegewerkt. Ik vind dat ik hier onvoldoende nuttig meer kan zijn. Ik ga maandag naar Madang, waar het kantoor van VSO zit, om de zaken af te ronden. Woensdag naar Port Moresby en donderdag begint de lange reis, die vrijdagochtend op Schiphol eindigt. In Amsterdam wachten de woonboot waaraan nog veel te doen is, de verkiezingen waarbij ik waarschijnlijk weer een stembureau ga leiden, vluchtelingenwerk op Schiphol en jullie, lieve lezers, die ik allemaal weer graag wil ontmoeten.
-
04 Februari 2017 - 09:01
Anna:
Jij bent niet iemand die hals-over-kop beslissingen neemt. Je hebt hier lang en grondig over nagedacht en alles tegen elkaar afgewogen, alles voors en tegens op een rijtje gezet. Weloverwogen beslissing, Maarten, ik denk dat je hier goed aan doet. Het is bijzonder jammer dat het niet geworden is wat je hoopte, maar heel nuchter bekeken kun je inderdaad beter weggaan. Je hebt gedaan wat je kon, alles geprobeerd, maar ergens houdt het op. Je bent in ieder geval een ervaring rijker en je hebt een deel van de wereld gezien waar niet zo veel mensen komen. En de foto's zullen de herinnering zijn. In Nederland zullen we je met open armen ontvangen. -
04 Februari 2017 - 12:58
Karel:
Maarten ik sta achter jou met de beslissing die je hebt genomen. DIT jaar werk genoeg in Amsterdam. Je hebt wel een pracht stuk land gezien, veel bloed, geverfde mensen enz.
Ik wens je een goede reis terug en hoor je wel. Gr.van je broer -
04 Februari 2017 - 14:40
Pien:
Afgelopen maanden met veel plezier je verhalen gelezen, vaak vol verbazing over de enorme andere wereld. Had van ka al begrepen dat je eerder terug komt. Weet hier wel wat kleine mensjes die dat erg leuk gaan vinden. Zal al je spannende en soms bizarre verhalen missen maar begrijp je keus. Veel succes nog en sterkte om weer terug te komen in een andere wereld vol met bizarre ontwikkelingen. Pien -
04 Februari 2017 - 17:36
Barbera:
Ach ik zal je verhalen zeker missen Maarten, maar ik begrijp je besluit. Het was al heel moedig dat je er aan begonnen bent. In ieder geval weer een ervaring rijker. Heeft VSO zoveel mensen onder zijn hoede dat daar een bureau voor is in Madang. Zelfs landen als Nieuw Guinea ontwikkelen zich in ras tempo, hoewel er wel wat scheefgroei is gezien het geweld dat nog steeds plaatsvindt. Ik sluit me aan bij Anna, Pien en je broer.
Een goede reis terug.
-
04 Februari 2017 - 18:38
Fieke:
ha Maarten,
ik kan me jouw besluit heel goed voorstellen...
je hebt in ieder geval veel en goed werk verricht,
hopelijk kan jouw werk daar, weliswaar en ongetwijfeld langzamer, toch doorgaan.
Dank voor je mooie verhalen en foto's!
Hopelijk tot binnenkort!
Fieke -
05 Februari 2017 - 13:54
Donald:
Welkom terug , Maarten. Ik heb met plezier en interesse je mails gelezen en vind het leuk als ik je weer eens in levende lijve ga zien , goeie reis.
Donald -
05 Februari 2017 - 23:20
Gert:
Heel veel dank voor jouw verhalen. Ik heb ze met veel interesse gelezen en begrijp dat je deze beslissing hebt genomen. Op naar de volgende uitdaging!
Gert -
06 Februari 2017 - 09:55
YASEMIN:
Maarten we verheugen ons om je weer terug te zien. Tot snel -
06 Februari 2017 - 12:39
Pauline :
Dankzij Karen heb ik me aangemeld voor deze nieuwsbrief en wekelijks met veel interesse gelezen. Ik zal de berichten en de foto's gaan missen, het gaf een bijzonder inkijkje in het leven daar. Veel succes gewenst met alle werkzaamheden in Amsterdam!
Pauline (collega van Karen) -
06 Februari 2017 - 22:34
Maarten W:
Wijs en dapper besluit. Dank voor het delen van je ervaringen en tot binnenkort op Nederlandse bodem. Goede reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
