Raar ziekenhuis

Heel wat bijzondere dingen heb ik hier meegemaakt en ik heb u er verslag van gedaan. Vandaag was toch weer heel verrassend, maar van heel andere orde dan pruikenmannen en andere feesten. We waren op pad, eigenlijk alleen om bier te halen, maar bedachten dat we bij een nieuw ziekenhuis wilden gaan kijken. Met mij achter het stuur van onze enorme Toyota Landcruiser. Getralied sinds kort, zodat je de kuilen in de weg niet goed kan zien. Met mij drie artsen en een OK-verpleegkundige. De minister van financiën, een lokale figuur, bouwt op minder dan 10 km van ons ziekenhuis zijn eigen ziekenhuis. Geen overleg, gewoon bouwen, want er komen verkiezingen aan. Van een oneindig aantal containers die Exxon hier heeft achtergelaten heeft hij een prachtig complex gemaakt met 112 eenpersoonskamers. In een groot carré staan ze met in het midden een kapel en een fontein die uit een kop komt. De bouw moet over een maand klaar zijn, de tuinen staan al in prachtige bloei. De verloskamers heeft hij zodanig gepland dat ze al vóór het eerste kind verplaatst moeten worden. Daar komt straks een winkeltje in. Geen operatiekamers, geen röntgen of lab, alleen 112 patiëntenkamers.
Ons ziekenhuis, toch heel dichtbij, weet van niets. Wij kunnen al bijna geen artsen krijgen, terwijl wij wel een OK en zo hebben. Hoe de minister dat gaat doen weet nog niemand. Gaat hij concurreren? Wil hij samenwerken? Of is het hele complex straks overwoekerd door gretige natuur? Ik heb wat foto’s gemaakt die duidelijk moeten maken hoeveel mooier het eruit ziet dan ons ziekenhuis.
Er tegenaan komt een kostschool waar straks een paar honderd kinderen les moeten krijgen. Niet helemaal duidelijk is wat voor school en waar de kinderen vandaan gaan komen. De kamers zijn er, de leslokalen ook en een enorme kantine. Alles is prachtig verzorgd en we hebben zeker 100 airconditioners gezien.
Hoe kan je een zo groot complex opzetten zonder dat duidelijk is wat je er mee gaat doen? Ik weet het niet. We hebben onze ogen uitgekeken.

Gisteren hebben we afscheid genomen van twee collega’s: Mayer, de OK verpleegkundige gaat terug naar zijn gezin in de Filippijnen. Anthoney, de chirurg die zes weken heeft waargenomen, gaat terug naar Kimberley op een van de eilanden van PNG. Ik ga ze beiden missen. We hadden veel contact en hebben lange gesprekken gevoerd aan tafel. In januari komt hopelijk een Engelse OK-verpleegkundige en onze eigen VSO-chirurg Nelson uit Oeganda komt morgen terug. Een echte kaikai, feestmaaltijd, was ons deel. De kippen werd die ochtend door onze eigen haus merri’s het hoofd afgesneden. De foto’s laten er wat van zien.

Morgen (zondag) ga ik op pad. Eerst naar Mendi om het lokale ziekenhuis te bekijken, samen met Robin onze Nederlandse tropenarts. Ongeveer vijf uur over onverharde hobbelwegen. Woensdag ga ik vandaar naar Ambua Lodge, een luxe optrek op een prachtige plek, voor een paar heidagen. De toekomst van de zorg in de provincie Hela gaan we plannen. Ik doe volgende week verslag.

De reden dat ik hier ben is nog altijd niet gearriveerd. Kevin Lapu, de nieuwe medisch directeur komt niet erg opdagen en is vaag over zijn aankomstdag.