Geweld
Blijf op de hoogte en volg Maarten
18 December 2016 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
De binnenlanden van dit land zijn lang geïsoleerd gebleven. Pas rond 1930 kwamen de eerste blanken in Tari en zijn wijde omstreken. Men leefde een eigen leven met veel tradities. Een daarvan is de gewoonte om geschillen met geweld te beslechten. En die traditie leeft nog in zijn volle omvang voort. Politie en justitie hebben niet zo veel in de melk te brokkelen, de lokale magistraten wél. Er is een heel systeem van compensaties met geld en met varkens, maar het meest voorkomende is toch blinde haat, wraak. Deze week barstte de strijd los tussen twee stammen en zij kozen het vliegveld (grenzend aan het ziekenhuis) en omgeving om elkaar te beschieten. Deden ze dat tot voor kort met zelf gemaakte geweren die niet zo erg effectief waren, sinds kort kan je op de grens met het westelijk deel van Nieuw Guinea prima spul kopen waarmee je kunt sproeien, kogels sproeien. De gevolgen waren groot. Wij zien daarvan maar een klein deel want veel slachtoffers halen het ziekenhuis niet. Zondagavond was ik nauw betrokken bij de behandeling van een 17 jarige jongen, op vakantie bij zijn tante die een van onze verpleegsters is. Hij stond op de verkeerde plek en bloedde op onze operatietafel dood. Dat duurde even, tijd die we hebben gebruikt om bij de familie bloed te verzamelen. Onze bloedbank, waarover ik vorige week schreef, is er nog niet. Maar het bloed ging er niet in, er was geen bloedvat meer te vinden dankzij een diepe shock. Hij was maar een van de vele slachtoffers, de krant spreekt van meer dan 30.
Dan zijn er ook nog de vernielingen. Het is een goede gewoonte om elkaars huizen in brand te steken. Over zinloos geweld gesproken! Van die branden heb ik een paar foto’s, de eerste daarvan heb ik vanuit mijn huis genomen om te laten zien hoe dichtbij het is. Tussen het huis en de brand ligt de startbaan. We konden het zien en we konden het horen. Ik weet nu hoe geweerschoten klinken. Net als vuurwerk. Ik doe er ook nog twee foto’s bij die ik in oktober maakte vanuit onze auto, toen we door een brandend dorp reden. Allemaal aangestoken.
En het zijn zulke aardige mensen, op het werk in elk geval. Ik begrijp het niet. Je leest in de krant dat overheidsmensen wat roepen. “Ophouden!”. Maar echt structureel iets doen? Nee. Het schijnt dat we nu het leger krijgen om de zaak tot rust te brengen, van nu tot in elk geval na de verkiezingen van 20 april. Want dat wordt een hete tijd, denkt men.
De gevolgen zijn behoorlijk ingrijpend. Naast alle directe schade gaan veel andere zaken mis. In willekeurige volgorde een paar voorbeelden:
De prijzen op de markt stijgen enorm, want er zijn weinig handelaren die het aandurven om erheen te gaan.
De polikliniek is min of meer uitgestorven. Liever ziek dan beschoten. Maar ja, sommige hulp die we bieden is nuttig, en dat doen we nu dus niet. Zo was er gisteren de vrouw die na haar bevalling twee dagen thuis is blijven liggen met haar vastzittende placenta. Zaterdag is hij in ons ziekenhuis verwijderd, dat was het probleem niet. Maar ze was wel in een septische shock vanwege de onvermijdelijke infectie. Ze lijkt het te gaan halen, mede dankzij bloedtransfusies. Hoe nuttig wordt die bloedbank straks!
Het vliegveld is al de hele week dicht. Er zijn twee omwegen. Oilsearch vervoert een happy few per helikopter vanaf hun nederzetting op een uur rijden van hier. De rest kan naar Mount Hagen rijden, een tocht van 8 uren over onmogelijke wegen, en vandaar vliegen. Ik ben maar thuis gebleven in plaats van vrijdag naar Moresby te vliegen voor mijn vrije weekend.
Het huiselijk geweld gaat in zijn volle omvang door. Vrijdag 9 december was er een dieptepunt. Een vrouw werd binnengebracht en stierf kort daarna. Haar man heeft haar dood gemarteld. Hij schijnt er twee uur voor nodig gehad te hebben. Zij was moeder van twee kinderen en de derde zat in haar buik. Hij is politieman. Zijn collega’s hebben vooralsnog besloten om hem niet op te sluiten omdat hij dan voor zijn kinderen kan zorgen. Mij lijkt het voor die kinderen veiliger als ze van mening veranderen.
Ik zal u volgende week weer wat prettiger bericht sturen, maar dit geweld hoort naar het schijnt onlosmakelijk bij het leven in de hooglanden. We wonen in de slechtste provincie, de rest van het land schijnt beter te zijn.
Ik maakte een paar afleveringen geleden wat scherpe opmerkingen over de vele kerken die wel preken en zingen, maar niets doen als het echt nodig is. Gisteren zag ik eindelijk wat actie: een lange rij auto’s van één genootschap die luidkeels om “Peace” riepen. En zo moet het!
Dan zijn er ook nog de vernielingen. Het is een goede gewoonte om elkaars huizen in brand te steken. Over zinloos geweld gesproken! Van die branden heb ik een paar foto’s, de eerste daarvan heb ik vanuit mijn huis genomen om te laten zien hoe dichtbij het is. Tussen het huis en de brand ligt de startbaan. We konden het zien en we konden het horen. Ik weet nu hoe geweerschoten klinken. Net als vuurwerk. Ik doe er ook nog twee foto’s bij die ik in oktober maakte vanuit onze auto, toen we door een brandend dorp reden. Allemaal aangestoken.
En het zijn zulke aardige mensen, op het werk in elk geval. Ik begrijp het niet. Je leest in de krant dat overheidsmensen wat roepen. “Ophouden!”. Maar echt structureel iets doen? Nee. Het schijnt dat we nu het leger krijgen om de zaak tot rust te brengen, van nu tot in elk geval na de verkiezingen van 20 april. Want dat wordt een hete tijd, denkt men.
De gevolgen zijn behoorlijk ingrijpend. Naast alle directe schade gaan veel andere zaken mis. In willekeurige volgorde een paar voorbeelden:
De prijzen op de markt stijgen enorm, want er zijn weinig handelaren die het aandurven om erheen te gaan.
De polikliniek is min of meer uitgestorven. Liever ziek dan beschoten. Maar ja, sommige hulp die we bieden is nuttig, en dat doen we nu dus niet. Zo was er gisteren de vrouw die na haar bevalling twee dagen thuis is blijven liggen met haar vastzittende placenta. Zaterdag is hij in ons ziekenhuis verwijderd, dat was het probleem niet. Maar ze was wel in een septische shock vanwege de onvermijdelijke infectie. Ze lijkt het te gaan halen, mede dankzij bloedtransfusies. Hoe nuttig wordt die bloedbank straks!
Het vliegveld is al de hele week dicht. Er zijn twee omwegen. Oilsearch vervoert een happy few per helikopter vanaf hun nederzetting op een uur rijden van hier. De rest kan naar Mount Hagen rijden, een tocht van 8 uren over onmogelijke wegen, en vandaar vliegen. Ik ben maar thuis gebleven in plaats van vrijdag naar Moresby te vliegen voor mijn vrije weekend.
Het huiselijk geweld gaat in zijn volle omvang door. Vrijdag 9 december was er een dieptepunt. Een vrouw werd binnengebracht en stierf kort daarna. Haar man heeft haar dood gemarteld. Hij schijnt er twee uur voor nodig gehad te hebben. Zij was moeder van twee kinderen en de derde zat in haar buik. Hij is politieman. Zijn collega’s hebben vooralsnog besloten om hem niet op te sluiten omdat hij dan voor zijn kinderen kan zorgen. Mij lijkt het voor die kinderen veiliger als ze van mening veranderen.
Ik zal u volgende week weer wat prettiger bericht sturen, maar dit geweld hoort naar het schijnt onlosmakelijk bij het leven in de hooglanden. We wonen in de slechtste provincie, de rest van het land schijnt beter te zijn.
Ik maakte een paar afleveringen geleden wat scherpe opmerkingen over de vele kerken die wel preken en zingen, maar niets doen als het echt nodig is. Gisteren zag ik eindelijk wat actie: een lange rij auto’s van één genootschap die luidkeels om “Peace” riepen. En zo moet het!
-
18 December 2016 - 07:26
Xandra Spronk:
Wat een heftige berichten Maarten. Hoe is dat voor jou om in die omstandigheden te leven?
Hoe mooi is het dat jij er bent om de mensen te ondersteunen daar waar nodig is, ze boffen met jou! Pas goed op je zelf! -
18 December 2016 - 08:48
Anna:
Heftig, Maarten. Ben je trouwens oké? Ik lees net over een aardbeving in Papoea Nieuw Guinea gisteren. -
18 December 2016 - 09:47
Effie:
Dat komt wel heel dichtbij. Wees voorzichtig én verstandig!
-
18 December 2016 - 10:37
Chiel:
Gruwelijk al dat zinloze geweld. Het is te hopen dat het leger in staat zal zijn de gemoederen in bedwang te houden. En dat jij onbedreigd je mooie taak daar kunt volbrengen. Hou je taai. -
18 December 2016 - 11:55
Pien:
Heftig en indrukwekkend hoor ! Hoop dat jullie straks, met kerst toch op andere plekken mooie dingen kunnen zien van dit land. Doe voorzichtig! Pien -
18 December 2016 - 13:23
Karel:
Wat een gruwelijk verhaal en jij staat er bijna bij en helpt mensen, fantastisch, maar kijk uit..
-
18 December 2016 - 14:07
Barbera:
Het is een gruwelijk verhaal, goed dat je er over schrijft. Doet me tevens denken aan de strijd in Aleppo. Het is het slechtste stuk van Nieuw Guinea schrijf je, is het in het westelijke deel al verbeterd of was het daar altijd al beter? Sterkte voor jou en goede Kerst. -
18 December 2016 - 14:26
Maddy Stoffels:
Och Maarten: wat een vreselijke berichten. Zijn dit "mensen". Maar verkapt zijn hier de mensen vaak ook al niet van die lieverdjes ... Wat fijn, dat je kunt helpen; ik ben trots op mijn neef! Be carefull, dàt wel. Dikke zoen, Maddy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
