Over HIV en over huiselijk geweld

Voor zwangeren met HIV hebben we een speciaal programma om te zorgen dat de baby zonder besmetting geboren wordt. Dat zullen we in Nederland ook wel doen, denk ik, maar hier komt het wat vaker voor. De kinderen worden tot 18 maanden na hun geboorte gevolgd en als ze dan nog HIV-vrij zijn dan krijgen ze een diploma! Ik vind dat zo’n geweldig idee dat ik erbij wilde zijn. Stel je voor: 13 moeders met 13 baby’s en de rest van hun kinderen in een mooie zaal van een van de naburige hotels. Ze zingen liedjes als we binnenkomen. De pastor houdt een preek (alles is hier met religie doordrenkt, daar moet ik nog eens op terugkomen) en vele anderen houden een speech, een verkeerde gewoonte die ik ook nog uit Mongolië ken. De kinderen gaan natuurlijk steeds meer dreinen, talloze borsten komen vrij om ze te voeden. Maar dan wordt het weer leuk. Ze krijgen allemaal een cadeautje, een certificaat en een stuk van de enorme taart die je op de foto ziet. Ik heb nog veel meer foto’s van trotse moeders met hun kind, mooie gezichten, maar ik kan ze om privacy redenen niet publiceren.

Op dit geweldige feest was ik met de nieuwe medisch directeur. Hij is er sinds maandag. Gelukkig! We zijn de hele week samen opgetrokken om hem te introduceren. En we hebben, naast spannende momenten, ook veel lol gehad. Hij weet nu wat er allemaal speelt en we kunnen plannen maken, waarvan ik al een hele serie heb klaar liggen, om vooruit te komen. Er was ook grote spanning toen donderdag niemand van de interne geneeskunde bereikbaar was. Dat is helaas een terugkerend probleem. Er waren vier nieuwe patiënten opgenomen van wie twee kritiek. Een klein deel van de mensen heeft de verwerpelijke mentaliteit dat het ze allemaal geen zier kan schelen. Pas vrijdagmiddag hebben we er twee van de vier kunnen opsporen en die hebben we ernstig toegesproken. Een derde wordt ontslagen omdat hij dit te vaak gedaan heeft. Onze VSO-dokters van gynaecologie en anesthesie hebben gelukkig de zorg overgenomen. Zij zijn altijd bereid om in te springen. We doen erg ons best om nieuwe mensen aan te trekken met dezelfde mentaliteit als de meerderheid van het personeel.

Ook samen met Kevin, de directeur, heb ik voor het eerst van mijn leven meegelopen in een demonstratie. Een mars van het ziekenhuis naar het centrum, protesterend tegen huiselijk geweld. Vrouwen worden door hun mannen in elkaar geslagen, met messen bewerkt zodat handen en voeten soms verdwijnen en door buren verkracht. Kinderen overkomt hetzelfde. Artsen Zonder Grenzen heeft hier een opvangcentrum opgericht. Elke maand komen er ongeveer 75 nieuwe slachtoffers. Dat zijn de mensen die ons weten te bereiken vanuit vaak verre oorden. Hoeveel mensen dat niet lukt weet niemand. Onze verpleegkundigen bestrijden geslachtsziekten, voorkomen zwangerschappen en geven psychologische ondersteuning. Bijna niemand doet aangifte bij de politie omdat zij weinig belangstelling hebben en omdat de rechterlijke macht beroerd weinig doet. En het allerergste is dat ze vrijwel allemaal terug moeten naar diezelfde man. Er is nergens in Tari opvang. In een paar andere plaatsen zijn blijf-van-mijn-lijf-huizen, hier niet. Daders worden doorgaans gestraft door de lokale magistraten met een geldboete of een varkensboete.
Op http://www.msf.org/en/article/papua-new-guinea-new-msf-report-return-abuser-reveals-cycle-abuse-survivors-family-and is het uitstekende rapport uit maart 2016 te downloaden. MSF zet daarin cijfers maar ook verhalen van slachtoffers die mij de haren doen rijzen. Ik heb nooit geweten hoe verdorven sommige mensen kunnen zijn. En ook niet dat politici zo weinig geïnteresseerd kunnen zijn in het welzijn van hun bevolking.
De hoofdzuster die het centrum leidt doet dit al zeven jaar en zij en haar mensen zien elke dag de meest gruwelijke ellende. Zij heeft deze demonstratie georganiseerd en Kevin en ik vonden dat we daar bij moesten zijn.