Over HIV en over huiselijk geweld
Blijf op de hoogte en volg Maarten
27 November 2016 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Op dit geweldige feest was ik met de nieuwe medisch directeur. Hij is er sinds maandag. Gelukkig! We zijn de hele week samen opgetrokken om hem te introduceren. En we hebben, naast spannende momenten, ook veel lol gehad. Hij weet nu wat er allemaal speelt en we kunnen plannen maken, waarvan ik al een hele serie heb klaar liggen, om vooruit te komen. Er was ook grote spanning toen donderdag niemand van de interne geneeskunde bereikbaar was. Dat is helaas een terugkerend probleem. Er waren vier nieuwe patiënten opgenomen van wie twee kritiek. Een klein deel van de mensen heeft de verwerpelijke mentaliteit dat het ze allemaal geen zier kan schelen. Pas vrijdagmiddag hebben we er twee van de vier kunnen opsporen en die hebben we ernstig toegesproken. Een derde wordt ontslagen omdat hij dit te vaak gedaan heeft. Onze VSO-dokters van gynaecologie en anesthesie hebben gelukkig de zorg overgenomen. Zij zijn altijd bereid om in te springen. We doen erg ons best om nieuwe mensen aan te trekken met dezelfde mentaliteit als de meerderheid van het personeel.
Ook samen met Kevin, de directeur, heb ik voor het eerst van mijn leven meegelopen in een demonstratie. Een mars van het ziekenhuis naar het centrum, protesterend tegen huiselijk geweld. Vrouwen worden door hun mannen in elkaar geslagen, met messen bewerkt zodat handen en voeten soms verdwijnen en door buren verkracht. Kinderen overkomt hetzelfde. Artsen Zonder Grenzen heeft hier een opvangcentrum opgericht. Elke maand komen er ongeveer 75 nieuwe slachtoffers. Dat zijn de mensen die ons weten te bereiken vanuit vaak verre oorden. Hoeveel mensen dat niet lukt weet niemand. Onze verpleegkundigen bestrijden geslachtsziekten, voorkomen zwangerschappen en geven psychologische ondersteuning. Bijna niemand doet aangifte bij de politie omdat zij weinig belangstelling hebben en omdat de rechterlijke macht beroerd weinig doet. En het allerergste is dat ze vrijwel allemaal terug moeten naar diezelfde man. Er is nergens in Tari opvang. In een paar andere plaatsen zijn blijf-van-mijn-lijf-huizen, hier niet. Daders worden doorgaans gestraft door de lokale magistraten met een geldboete of een varkensboete.
Op http://www.msf.org/en/article/papua-new-guinea-new-msf-report-return-abuser-reveals-cycle-abuse-survivors-family-and is het uitstekende rapport uit maart 2016 te downloaden. MSF zet daarin cijfers maar ook verhalen van slachtoffers die mij de haren doen rijzen. Ik heb nooit geweten hoe verdorven sommige mensen kunnen zijn. En ook niet dat politici zo weinig geïnteresseerd kunnen zijn in het welzijn van hun bevolking.
De hoofdzuster die het centrum leidt doet dit al zeven jaar en zij en haar mensen zien elke dag de meest gruwelijke ellende. Zij heeft deze demonstratie georganiseerd en Kevin en ik vonden dat we daar bij moesten zijn.
-
27 November 2016 - 02:21
Aart:
Maarten: weer een boeiend en tot nadenken stemmend verslag. Sterkte met de coaching van Kevin. -
27 November 2016 - 09:31
Jeroen:
Wat kan werk toch nuttig zijn! Ik vraag me af hoe zo'n cultuur van normaal-geworden grof huiselijk geweld in vredesnaam gegroeid is...? -
27 November 2016 - 11:20
Karel:
Als je later minder aktief bent, word, dan kan jij je levensverhaal in boekvorm gaan uitbrengen, ik kijk elke keer weer uit naar je verhalen en foto,s en sta stom verbaasd wat je allemaal bereikt. Succes! -
27 November 2016 - 22:23
Barbera:
Wat een verschrikkelijk verhaal. het is dweilen met de kraan open. Zouden groepjes vrouwen en groepjes mannen hier met elkaar over in gesprek kunnen komen?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley