Naar Mendi en Ambua
Blijf op de hoogte en volg Maarten
20 November 2016 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
In Mendi staat het ziekenhuis waarheen wij patiënten verwijzen. Daar zijn Robin, onze tropenarts, en ik zondag heen gereden, een tocht per ambulance van vijf uur door onvoorstelbaar mooie natuur. Lege stukken, afgewisseld met bevolkte delen. Langs de weg mensen in alle maten; het zijn de vrouwen die de zware lasten dragen, meestal op hun hoofd of met een band aan hun hoofd. De helft loopt op blote voeten, de eeltproductie ligt in dit land hoger dan bij ons. Stalletjes waar zoutjes worden verkocht en water, varkens die aan een touw naar de markt lopen, hun dood tegemoet, een begrafenis. Blote en geklede kinderen die vaak “Hé whiteman” roepen. Iedereen zwaait naar ons. Een vrachtwagen die zich in een veel te diepe kuil heeft vastgereden verspert ons langdurig de weg. Totdat hij door een andere vrachtwagen weer wordt vlotgetrokken, zonder daarbij om te slaan. Vooral dat laatste was verrassend.
Het ziekenhuis is wat groter dan het onze, maar vooral ook steviger door een betere bezetting van artsen. Er zijn hier zelfs twee tandartsen! Wij hebben iemand die al 40 jaar alleen tanden trekt; een vakman op zijn gebied, maar toch wat beperkt. Een paar afdelingen uit de medische dienst van Tari hebben me opdrachten meegegeven: “Hoe doen ze het daar?”, “Hoeveel vierkante meters hebben zij?” Ik had zelf ook nogal wat vragen en kreeg alle medewerking om ze te stellen. De medisch directeur was drie maanden geleden nog kinderarts en moet nu zijn eigen collega’s managen. “Vroeger roddelden wij met zijn allen over de directeur, nu doen ze het over mij”.
Beladen met indrukken, ideeën en adviezen zijn we woensdag weer vertrokken. De terugweg was weer geweldig. Dit keer werden we opgehouden door een aardverschuiving die ¾ van de weg heeft weggeslagen. De gewoonte is dat de lokale bevolking op zo’n moment een roadblock opricht en geld vraagt. 200 Kina was de vraagprijs, bijna € 70. Onze chauffeur, jarenlange ervaring met dit soort lieden, maakte het af op 20 Kina. En toen mochten we over het smalle restant weg. Bussen, vrachtwagens en ander groot materieel kon er niet langs. Zij moesten terug.
Van donderdag tot zaterdag hebben we ons in Ambua Lodge, een luxe oord in het niets, bezig gehouden met planning van de zorg in onze provincie. Wonderlijk is het om te zien hoe dat verschilt met Mongolië. Daar kreeg ik niemand tot langer vooruitkijken dan een paar dagen. Met geen stok. En hier zie ik plannen in alle soorten en maten, landelijk, provinciaal, lange termijn, korte termijn, strategisch, invoering en ga zo maar door. Allemaal ruim in orde met SWOT analyses en meetbare doelen. Maar ja, of ze allemaal ingevoerd worden weet ik niet helemaal zeker.
De hele provinciale zorg-top was er en ik ook. Op een van de foto’s zien jullie me met onze CEO en met onze directeur corporate services (=alles behalve de zorg zelf). Op de terugweg hebben we een ommetje gemaakt langs het graf van de gouverneur die in maart gestorven is. Ze zijn nog steeds bezig een soort mausoleum te bouwen. Uit respect woont zijn hele familie, in de brede zin, al die tijd al in provisorische tenten op het terrein. En met hen heb ik kennis gemaakt! De oude dame op de ene foto gaf me een grote tros bananen, die te zien is op de andere foto. Die laatste is gemaakt door een van de kinderen, ik denk voor het eerst in haar leven; we hebben er met zijn allen enorm van genoten.
Bij dit bericht doe ik weer een heleboel foto’s. Het lukt maar steeds niet om goed te selecteren. Er is zoveel moois te zien! Alle foto’s die geen titel hebben zijn bedoeld om jullie te laten meegenieten van de natuur.
Het ziekenhuis is wat groter dan het onze, maar vooral ook steviger door een betere bezetting van artsen. Er zijn hier zelfs twee tandartsen! Wij hebben iemand die al 40 jaar alleen tanden trekt; een vakman op zijn gebied, maar toch wat beperkt. Een paar afdelingen uit de medische dienst van Tari hebben me opdrachten meegegeven: “Hoe doen ze het daar?”, “Hoeveel vierkante meters hebben zij?” Ik had zelf ook nogal wat vragen en kreeg alle medewerking om ze te stellen. De medisch directeur was drie maanden geleden nog kinderarts en moet nu zijn eigen collega’s managen. “Vroeger roddelden wij met zijn allen over de directeur, nu doen ze het over mij”.
Beladen met indrukken, ideeën en adviezen zijn we woensdag weer vertrokken. De terugweg was weer geweldig. Dit keer werden we opgehouden door een aardverschuiving die ¾ van de weg heeft weggeslagen. De gewoonte is dat de lokale bevolking op zo’n moment een roadblock opricht en geld vraagt. 200 Kina was de vraagprijs, bijna € 70. Onze chauffeur, jarenlange ervaring met dit soort lieden, maakte het af op 20 Kina. En toen mochten we over het smalle restant weg. Bussen, vrachtwagens en ander groot materieel kon er niet langs. Zij moesten terug.
Van donderdag tot zaterdag hebben we ons in Ambua Lodge, een luxe oord in het niets, bezig gehouden met planning van de zorg in onze provincie. Wonderlijk is het om te zien hoe dat verschilt met Mongolië. Daar kreeg ik niemand tot langer vooruitkijken dan een paar dagen. Met geen stok. En hier zie ik plannen in alle soorten en maten, landelijk, provinciaal, lange termijn, korte termijn, strategisch, invoering en ga zo maar door. Allemaal ruim in orde met SWOT analyses en meetbare doelen. Maar ja, of ze allemaal ingevoerd worden weet ik niet helemaal zeker.
De hele provinciale zorg-top was er en ik ook. Op een van de foto’s zien jullie me met onze CEO en met onze directeur corporate services (=alles behalve de zorg zelf). Op de terugweg hebben we een ommetje gemaakt langs het graf van de gouverneur die in maart gestorven is. Ze zijn nog steeds bezig een soort mausoleum te bouwen. Uit respect woont zijn hele familie, in de brede zin, al die tijd al in provisorische tenten op het terrein. En met hen heb ik kennis gemaakt! De oude dame op de ene foto gaf me een grote tros bananen, die te zien is op de andere foto. Die laatste is gemaakt door een van de kinderen, ik denk voor het eerst in haar leven; we hebben er met zijn allen enorm van genoten.
Bij dit bericht doe ik weer een heleboel foto’s. Het lukt maar steeds niet om goed te selecteren. Er is zoveel moois te zien! Alle foto’s die geen titel hebben zijn bedoeld om jullie te laten meegenieten van de natuur.
-
21 November 2016 - 09:12
Rolf Andringa:
Je verwonderingen zijn goed voorstelbaar Maarten, dit is toch allemaal wel weer something completely different... -
21 November 2016 - 09:20
Yasemin:
Groetjes van alle collega's van Vluchtelingen Werk Schiphol. -
21 November 2016 - 10:24
Pien:
Wat een mooie verhalen weer met prachtige foto's. Bijzonder om te lezen wat je allemaal meemaakt en hoe anders dan Mongolië. Leuk hoor! -
21 November 2016 - 12:42
Aart:
Maarten,
Het is weer een belevenis jou ervaringen te lezen. Prachtige authentieke foto's. Ga zo door.succes met het uitvoeren van de strategische plannen: inderdaad iets anders dan in Choibalsan! -
21 November 2016 - 13:28
Wilem:
Prachtig verhaal weer! Succes met invoeren van alle goede ideeen en plannen. -
21 November 2016 - 17:59
Chiel:
Mooi, die steeds weer nieuwe indrukken. Boeiend voor jezelf, maar ook voor ons. Hou je taai! -
22 November 2016 - 08:16
Effie:
Wat een andere wereld. Jammer dat de geuren niet over te brengen zijn, die moeten heel typerend zijn!
-
24 November 2016 - 13:45
Karel:
Maarten ik geniet van je verhalen en prachtige foto,s. Wat zit je nu weer mooi op een ander deel van de wereld te werken en te genieten. Succes verder.
-
24 November 2016 - 14:14
Cesca:
Never a dull moment!
En wat loopt het goed op Anna Home.
Succes en veel plezier daar, groet, Cesca.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
